Ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός των μεταναστών από την Ασία και τη Β. Αφρική, τεκμηριώνει την πιθανότητα να αναδυθεί μία μουσουλμανική πλειοψηφία σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες – η οποία θα είναι ριζοσπαστική και επικίνδυνη
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Το μέλλον της Ευρώπης φαίνεται πως θα καθορισθεί από τις συνεχιζόμενες συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία, από την προβλεπόμενη μετανάστευση εκατομμυρίων ανθρώπων, καθώς επίσης από τις τρομοκρατικές απειλές των «εκδικητών του Ισλάμ».
Εξαιτίας όλων αυτών των παραγόντων, υπάρχει πιθανότητα η σύγκρουση στην Ουκρανία, καθώς επίσης η μελλοντική μεταναστευτική διαδικασία, να αποσταθεροποιήσουν την Ευρώπη. Στην πραγματικότητα, πιστεύουμε πως η λευκή φυλή, η οποία έχει κυριαρχήσει στον πλανήτη από τον 17ο αιώνα, θα μπορούσε να εξαφανισθεί από την Ευρώπη.
Σε μεσοπρόθεσμο χρονικό διάστημα, θα μπορούσε να υπάρξει μία νέα Ευρώπη, η σχέση της οποίας τόσο με την Ασία, όσο και με την Αφρική θα ήταν πολύ ισχυρή. Η παραδοσιακή Ευρώπη λοιπόν, η οποία οικοδομήθηκε από τον αυτοκράτορα Καρλομάγνο, θα σταματήσει πιθανότατα να υπάρχει” (Dr. A. Stahel).
.
Άρθρο
Μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, οι Η.Π.Α. κυριάρχησαν σε παγκόσμιο επίπεδο για σχεδόν είκοσι χρόνια – έως το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, όπου ο «μονοπολικός» κόσμος έπαψε πλέον να υπάρχει. Ένας καινούργιος πλανήτης αναδύθηκε από την «πυρά» της κρίσης, με περισσότερους από έναν πόλους παγκόσμιας εξουσίας – με την Κίνα, τη Ρωσία, την Ινδία, τη Βραζιλία και τη Ν. Αφρική να έχουν συστήσει ένα κοινό, δυστυχώς «αντιαμερικανικό» σε πολλά σημεία του μέτωπο.
Οι δυνάμεις αυτές επηρεάζουν και «διαχειρίζονται» τις υφιστάμενες «ζώνες σύγκρουσης», για δικό τους όφελος Με τη βοήθεια του επιμερισμού και της ανάλυσης των θεμάτων που αφορούν τις κυριότερες «ζώνες σύγκρουσης» στον παγκόσμιο χάρτη, καθώς επίσης της εξέτασης των εμπλεκομένων χωρών, μπορεί κανείς να διαπιστώσει ποιοί είναι οι πολιτικοί και στρατηγικοί στόχοι που επιδιώκονται – καθώς επίσης πώς διαμορφώνεται η μεγάλη εικόνα. Ειδικότερα τα εξής:
.
Οι ζώνες σύγκρουσης στον πλανήτη
Υπάρχουν σήμερα πέντε ζώνες σύγκρουσης, οι οποίες επηρεάζουν τη γεωπολιτική κατάσταση της Ευρώπης:
(α) Η Γάζα: Εδώ έχουμε τη συνεχιζόμενη σύγκρουση μεταξύ του Ισραήλ και της Hamas, η οποία θα διαρκέσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.
Έχει άμεση σχέση με τη δημιουργία του εβραϊκού κράτους το 1948, καθώς επίσης με το γεγονός ότι, οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν πατρίδα. Η Hamas εκτοξεύει πυραύλους από διάφορες περιοχές, ως επί το πλείστον από το Ιράν, εναντίον του Ισραήλ – με στόχο την πρόκληση ζημιών στη χώρα.
Από την πλευρά του, το Ισραήλ θέλει να καταστρέψει ολόκληρο το οπλοστάσιο της Hamas, μαζί με τις υπόγειες σήραγγες, καθώς επίσης να δημιουργήσει προβλήματα στην πολιτική διοίκηση και στη στρατιωτική ηγεσία της παλαιστινιακής οργάνωσης – τιμωρώντας παράλληλα το λαό της Γάζας, επειδή υποστηρίζει τη Hamas. Έχει συμφωνηθεί μία ανακωχή, η οποία όμως δεν θα διαρκέσει αιώνια.
(β) Η Συρία: Η διαμάχη, ο πόλεμος καλύτερα που διεξάγεται μεταξύ του κυβερνητικού καθεστώτος και των διαφόρων «αντιφρονούντων».
Η σύρραξη στη χώρα έχει ουσιαστικά δύο προελεύσεις: τις γεωπολιτικές αντιπαλότητες μεταξύ του Ιράν, της Τουρκίας και της Σαουδικής Αραβίας, καθώς επίσης τη δικτατορική νοοτροπία της θρησκευτικής μειοψηφίας των Αλεβιτών, η οποία καταπιέζει τη σουνητική πλειοψηφία.
Ή ηγεσία του Ιράν θέλει να διευρύνει τη σφαίρα επιρροής της χώρας, ενισχύοντας το καθεστώς των Αλεβιτών, οι οποίοι είναι ουσιαστικά ένα σιϊτικό παρακλάδι στη Συρία – ενώ τόσο η Τουρκία, όσο και η Σαουδική Αραβία, αισθάνονται πως απειλούνται από μία τέτοια επιρροή.
Ως εκ τούτου, επιδιώκουν να ανατρέψουν το σιϊτικό καθεστώς στη Συρία, με στόχο την αντικατάσταση του από ένα σουνητικό. Αυτός είναι ουσιαστικά ο λόγος, για τον οποίο η Τουρκία ενισχύει την «αντιπολίτευση», ενώ εξ αιτίας αυτού θα μπορούσε η ISIS να εξελιχθεί στην καλύτερα οργανωμένη ομάδα στη Συρία.
(γ) Το Ιράκ: Ο πόλεμος μεταξύ του καθεστώτος της Βαγδάτης και του «ισλαμικού κράτους» – της ISIS δηλαδή, η οποία συνεχώς ισχυροποιείται.
Η ISIS έχει κατακτήσει το δυτικό μέρος του Ιράκ, με τον ιρακινό στρατό να ελέγχει πλέον μόνο το νότιο Ιράκ. Ο στρατός της «κουρδικής δημοκρατίας» πολεμάει εναντίον της ισλαμικής οργάνωσης στο βορειοανατολικό τμήμα του Ιράκ, με την υποστήριξη των αμερικανικών αεροπορικών βομβαρδισμών – ενώ οι μάχες του ιρακινού στρατού με την ISIS, διεξάγονται ως επί το πλείστον γύρω από τη Βαγδάτη.
Κύριος στόχος της ISIS φαίνεται να είναι η «κατατρόπωση» του ιρακινού στρατού και της κυβέρνησης της χώρας – ενώ, όπως συμβαίνει και στη Συρία, έχει χαθεί πλέον η ταυτότητα του κράτους που οικοδομήθηκε το 1918 από τη Βρετανία και τη Γαλλία, οι οποίες «στεγανοποίησαν» την οθωμανική αυτοκρατορία.
Το γεγονός αυτό μας οδηγεί στο ερώτημα, σχετικά με το τι επιφυλάσσει το μέλλον, εάν συνέβαινε κάτι ανάλογο και σε άλλα κράτη της περιοχής – όπως στην Τουρκία, στο Ιράν και στη Σαουδική Αραβία, εάν έχαναν και αυτά την ταυτότητα τους με την ταυτόχρονη δημιουργία καινούργιων, στη βάση των διαφορετικών θρησκειών και εθνοτήτων.
(δ) Το Αφγανιστάν: Η μάχη των «Taliban», εναντίον της κυβέρνησης και των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων.
Εδώ αναμένεται πως οι Η.Π.Α. και οι σύμμαχοί τους θα αποχωρήσουν σε γενικές γραμμές από τη χώρα, μέχρι τα τέλη του έτους. Αυτό θα δημιουργήσει ένα κενό σε μεγάλα τμήματα του Αφγανιστάν, το οποίο θα μπορούσαν να καλύψουν οι Taliban – αφού οι δυνάμεις ασφαλείας εξακολουθούν να είναι πολύ αδύναμες, για να ελέγχουν το σύνολο της χώρας.
Ο πρόεδρος των Η.Π.Α. έχει ανακοινώσει πως οι αμερικανοί θα εγκαταλείψουν σίγουρα το Αφγανιστάν έως το τέλος του 2016 – οπότε οι Taliban θα μπορούσαν να καταλάβουν ένα μεγάλο μέρος της χώρας, αποσταθεροποιώντας το Πακιστάν. Έτσι θα μπορούσε να ιδρυθεί ένα νέο κράτος στην περιοχή, αποτελούμενοι από εδάφη τόσο του Αφγανιστάν, όσο και του Πακιστάν (Τατζικιστάν).
(ε) Η Ανατολική Ουκρανία: Οι αποσχιστές που επιθυμούν την ένωση με τη Ρωσία, εναντίον της κυβέρνησης του Κιέβου.
Μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα οι Τάταροι, οι οποίοι ελέγχονταν από την οθωμανική αυτοκρατορία, κατοικούσαν στο νότιο τμήμα της χώρας – ενώ η δυτική και η βόρεια Ουκρανία ήταν μέλος της Συνομοσπονδίας της Πολωνίας και της Λιθουανίας. Από την αυτοκράτειρα Αικατερίνη τη Μεγάλη και μετά, η ανατολική Ουκρανία ανήκε στη Ρωσία.
Με την οριστική διάλυση της Συνομοσπονδίας το 1795, οι Αψβούργοι προσάρτησαν το δυτικό τμήμα, ενώ οι Ρώσοι το βόρειο. Μετά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Πολωνία προσάρτησε τη δυτική Ουκρανία, η οποία έως τότε ανήκε στα εδάφη των Αψβούργων.
Όταν ο Χίτλερ και ο Στάλιν κατέστρεψαν την Πολωνία το 1939, η δυτική Ουκρανία έγινε μέρος της Σοβιετικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας – ενώ ο Χρουστσόφ πρόσθεσε στην Ουκρανία και την Κριμαία.
Ουσιαστικά πρόκειται για μία χώρα, η οποία ήταν ανέκαθεν διαιρεμένη μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας. Η διαμάχη που παρακολουθούμε σήμερα, θα μπορούσε να οδηγήσει ξανά στο διαμελισμό της Ουκρανίας – το ένα μέρος της οποίας θα οδηγούταν ξανά στη Δύση, ενώ το άλλο στη Ρωσία, κάτι που αποτελεί σίγουρα στρατηγικό στόχο του Putin. Σωστή βέβαια θα ήταν η απελευθέρωση της χώρας τόσο από το δυτικό, όσο και από το Ρωσικό ζυγό – οπότε η ανάκτηση της εθνικής της ανεξαρτησίας, μετά από αιώνες σκλαβιάς.
Ολοκληρώνοντας, η Γάζα, η Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν ανήκουν σε μία ευρύτερη περιοχή, η οποία έχει αποκαλεστεί «Ευρασιατικά Βαλκάνια» – στα οποία συμπεριλαμβάνεται η Μέση Ανατολή και η κεντρική Ασία.
Ουσιαστικά λοιπόν, στον πλανήτη έχουμε δύο πολύ μεγάλες ζώνες σύγκρουσης: η πρώτη βρίσκεται στις καταρρέουσες χώρες των ευρασιατικών Βαλκανίων, ενώ η δεύτερη στην Ανατολική Ευρώπη – στην οποία η Ρωσία αγωνίζεται για να αναγνωρισθεί ως μία παγκόσμια δύναμη.
.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
.
Φυσικά οι συγκρούσεις δεν περιορίζονται μόνο στα παραπάνω μέτωπα, όπως φαίνεται από το προηγούμενο γράφημα – αν και για την ήπειρο μας αυτές είναι οι σημαντικότερες.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
