Έχουμε ανταπεξέλθει σε μεγάλες δοκιμασίες και αλλεπάλληλες υποδουλώσεις, αλλά ποτέ δεν έχουμε αποτολμήσει να σκεφθούμε καν να ξεπεράσουμε τα περασμένα μεγαλεία ή να χτυπήσουμε στη ρίζα τους τα φυλετικά μας ελαττώματα. «Ο κόμπος έχει φθάσει στο χτένι» και «Αν δεν σπάσουν αυγά, ομελέτα δεν γίνεται»
(To άρθρο αποτελείται από 4 Σελίδες)
.
Κρίση, εννοούμε την σύγχρονη κρίση αξιών, και τις διάχυτες εγχώριες και παγκόσμιες επιπτώσεις της.
Θεώρηση της κρίσης, εννοούμε την διεξοδική ανάλυση των αιτίων της κρίσης, μέχρι εκεί που σταματάει τις περαιτέρω έρευνες η πεποίθηση ότι πιά εξηγούνται όλα. Η εμπειρία δείχνει ότι μετά το τι χρειάζεται να κάνουμε προβάλλει ξεκάθαρα – όπως και το τι είναι μάταιο να κάνουμε.
Αυτή η πνευματική εργασία φαίνεται σπατάλη χρόνου. Δεν είναι, όμως. Οδηγεί – αν τα καταφέρουμε ! – σε σιγουριά και αποτελέσματα. Οι κομψές – όπως λέγονται – λύσεις οδηγούν εκ του ασφαλούς στην επιτυχία.
Ελληνοκεντρική θεώρηση της κρίσης, εννοούμε την αναζήτηση των απώτερων αιτίων της κρίσης σε καίρια σφάλματα της αρχαίας Ελληνικής σκέψης και νοοτροπίας. Και «Αν δεν σπάσουν αυγά, ομελέτα δεν γίνεται».
Η έκταση, το βάθος και η επικίνδυνα αδιέξοδη πορεία της σοβούσας παγκόσμιας κρίσης είναι ορατά στους ψύχραιμους παρατηρητές. Οι πολλοί, υπό το βάρος της εικονικής πραγματικότητας των Μ.Μ.Ε. και της αγχώδους καθημερινότητας, δεν υποψιάζονται καν την ύπαρξη δομικής κρίσης.
Διάφορες αναλύσεις υποδεικνύουν ως ενόχους μεγάλα συμφέροντα, κλίκες, πρόσωπα. Και λάθη ή προδοσίες ως αιτίες της κρίσης. Και, ως εκ τούτου, βλέπουν διέξοδο στην ένταση προσπαθειών, σε μικροαλλαγές και μεταρρυθμίσεις – σε «προσαρμογές», αντιπαραθέσεις και δεν συμμαζεύεται.
Εδώ παρουσιάζω αιτιολογημένη ανάλυση που υποδεικνύει τις απαρχές της κρίσης σε χρόνο προγενέστερο των Ομηρικών Επών, ήτοι προ του 1.000 π.Χ. Και υποδεικνύω το κύριο πρόβλημα στην Κλασσική Ελλάδα, ιδιαίτερα στην Αθήνα. Πρόκειται για επίθεση σε στερεότυπες αντιλήψεις, από τις οποίες ξεκινούν οι σημερινές συζητήσεις. Επιτίθεμαι στα a priori των σκεπτομένων.
Σε σειρά άρθρων έχω υποδείξει κρίσιμα σφάλματα στις σημερινές κρατούσες αντιλήψεις για καίρια θέματα, όπως το κράτος, η φορολογία, το νομισματικό και ο καπιταλισμός. Στο βιβλίο «Με τα μάτια ενός πατέρα» υποδεικνύω αντίστοιχα καίρια σφάλματα σε ζητήματα Παιδείας. Και, στο «Ο παππούς του Τηλέμαχου», αναδεικνύω το διαχρονικό πρόβλημα του ανδρικού προτύπου, μέσα από μία πρωτότυπη ματιά στην Οδύσσεια.
Όλα αυτά αποτελούν θεμελιώδεις αντιλήψεις στον λεγόμενο δυτικό πολιτισμό. Ως γνωστόν, οικοδομήθηκε πάνω στις βάσεις του Ελληνικού Πολιτισμού, όπως παραδόθηκε στους Ρωμαίους κατακτητές πριν κάπου 2.200 χρόνια. Ο υποδεικνυόμενος κακός σχεδιασμός των θεμελίων των σύγχρονων θεσμών αποδεικνύεται ότι οφείλεται στην απουσία από το διεθνές προσκήνιο του λαού-ηγέτη του πλανήτη, σε συνδυασμό με τα καίρια σφάλματα του λαμπρού πολιτισμού που παρέδωσε.
Λαός-ηγέτης είναι αυτός που έχει τη γνώση και το ήθος ώστε, παρ’ ό,τι υπερέχει καταφανώς των άλλων, να φροντίζει – παράλληλα με την δική του πρόοδο και ανέλιξη – το κοινό καλό.
.
Τα καίρια σφάλματα ήσαν :
- Πρώτον, η ιδεολογία της παρακμής και του ελιτισμού – ο Πλατωνισμός.
- Δεύτερον, το αθηναϊκό υπόδειγμα του ωμού πολιτικού ρεαλισμού.
- Τρίτον, το αθηναϊκό υπόδειγμα των θεσμών που διαστρέφουν τον υγιή ανταγωνισμό.
- Τέταρτον, το τραγικό ελληνικό φυλετικό πρόβλημα του φθόνου.
.
Ο φθόνος είναι το βασικό θέμα των Ομηρικών Επών, αλλά και του Επιτάφιου Λόγου του Περικλή. Η κλασσική Αθήνα βασίσθηκε στην θεσμοποίηση του φθόνου, με την αποδοχή του αιτήματος της ισότητας προς τα κάτω. Λαίκισμός.
Και ήταν αυτή η νοοτροπία που την οδήγησε στην πρόσκαιρη ακμή, σε τραγικά λάθη, στην ήττα. Στην παραβίαση – τελικά – του μάλλον άγνωστου δόγματος του Ελληνικού Πολιτισμού : «Οι νόμοι της Ελληνικής σκέψης ταυτίζονται με τους νόμους της πραγματικότητας».
Και αρκεί η επαναφορά και μόνο αυτού του δόγματος, σε συνδυασμό με τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, για να ξημερώσει μία νέα ημέρα για την Ελλάδα και τον Κόσμο.
Αυτή η παραβίαση, αποδεικνύεται πυρήνας του προβλήματος. Και η επίλυση αυτού του προβλήματος είναι δικαίωμα και χρέος του λαού-ηγέτη. Μάλιστα, όχι «αν και», αλλά «επειδή» είμαστε στη σημερινή κατάσταση.
.
Άρθρο
Δόγμα
Το δόγμα «Οι νόμοι της Ελληνικής σκέψης ταυτίζονται με τους νόμους της πραγματικότητας» είναι μία απλή φράση-διαπίστωση του Νίκου Καλογερόπουλου, οικονομολόγου-συγγραφέα, Δρα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Γενεύης. Περιλαμβάνεται στο βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών τρίτομο έργο του «Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ».
Είναι ευχερές να διαπιστωθεί ότι υπό αυτό το πνεύμα διαμορφώθηκε ο Ελληνικός Πολιτισμός. Ως δόγμα μάλλον δεν διατυπώθηκε ποτέ. Εδώ, ως ενδεικτική απόδειξη, θα επισημάνω την πρωταρχική συμβολή του στην παγκοσμίως μοναδική διαμόρφωση και διαχρονική ενότητα της ελληνικής γλώσσας. Θα δούμε παρακάτω τις επί μέρους παραβιάσεις του δόγματος.
Είναι γνωστό ότι η γλώσσα μας είναι η κατ’ εξοχήν γλώσσα της οποίας οι ήχοι των λέξεων αποδίδουν εκφραστικά το νόημα της λέξης. Η λέξη άνθρωπος π.χ. εκφράζει μονολεκτικά την ανθρώπινη τάση προς το ανώτερο και το άπειρο. Η αντίστοιχη αγγλική λέξη man, ή η γαλλική homme, είναι απλώς κάποια γράμματα στη σειρά, που η σημασία τους ως σύνολο είναι απλώς μία σύμβαση. Άλλο αυθαίρετη σύμβαση και άλλο φυσική ταύτιση. Γι’ αυτό και από κάποια στιγμή οι δυτικοί, εκπολιτιζόμενοι, απλώς δανείζονται λέξεις της ελληνικής.
Αυτή η ταύτιση («δύο σε ένα»), σε συνδυασμό με άλλα σημαντικά πλεονεκτήματα, που και αυτά υπακούουν στο ίδιο δόγμα, δίνει την μοναδική αξία στη γλώσσα μας. Και στη γλώσσα οφείλεται κατά πρώτο λόγο η οφθαλμοφανής υπεροχή της φυλής μας.
Αυτή η ταύτιση λέξης και νοήματος, σκέψης και πραγματικότητας δηλαδή, είναι η διαχρονική φροντίδα κάθε πραγματικού Έλληνα. Υπό αυτό το πρίσμα ο καθένας μας συνεχίζει να προφέρει μία λέξη, να την αλλάζει προς το πλέον εύηχο. Ή την αντικαθιστά.
Φαίνεται ότι αυτό δεν το κατάλαβαν καλά οι επιστήμονες γλωσσολόγοι. Γι’ αυτό και παραμένει – ίσως ! – ανεξήγητη η διαφύλαξη της ενότητας της ελληνικής γλώσσας για τόσες χιλιετίες, ενώ συνυπήρχαν πολυάριθμες διάλεκτοι. Όλες οι διάλεκτοι ακολουθούσαν το ίδιο δόγμα. Τόσο απλό. Και τόσο μοναδικό.
Παρεμπιμπόντως, επισημαίνω ότι συνιστά ακούσια εθνική μειοδοσία η – σωστή κατά τα άλλα – σύγχρονη προσπάθεια διάσωσης της γλώσσας μας. Το μέγα ακούσιο λάθος είναι ότι αυτό γίνεται δίκην διαφύλαξης μουσειακού είδους ή ως υποχρέωση στους προγόνους μας. Τα παιδιά μας χρειάζεται να ξέρουν καλά ότι πρόκειται για το πανίσχυρο εθνικό συγκριτικό μας πλεονέκτημα, σε έναν – καλώς ή κακώς – ανταγωνιστικό κόσμο.
Δεν διασώζουμε αδύναμο «είδος προς εξαφάνιση». Είναι το εθνικό μας μιμίδιο.
.
Φθόνος
«Μήνιν» είναι η πρώτη κιόλας λέξη του πρώτου ελληνικού κειμένου, της Ιλιάδας. Ο Όμηρος εφαρμόζει υποδειγματικά το ελληνικό δόγμα. Δίνει πλούτο παραστάσεων, χωρίς υποδείξεις συμπερασμάτων, χωρίς επικεφαλίδες. Οι σκέψεις του αναγνώστη συνδέονται άμεσα με την γλαφυρή περιγραφή της πραγματικότητας.
Αναδεικνύεται μοναδικά το φυλετικό μας πρόβλημα, ο ανεξέλεγκτος ανταγωνισμός. Ο Αχιλλέας εμφανίζεται να εγκαταλείπει τον πόλεμο «γιατί του πήραν το κορίτσι» – κατά την έκφραση του Νίκου Καλογερόπουλου. Και, ως κοσμογυρισμένος 90χρονος, διαβεβαιώνει : «Αυτό μόνο ένας Έλληνας μπορεί να το κάνει». Μάλιστα, μετά την υπόδειξή του, πρόσεξα ότι ο Αχιλλέας είχε ζητήσει από την μητέρα του Θέτιδα να ικετεύσει τον Δία να πάρει το μέρος των Τρώων …
Η ίδια η αιτία του πολέμου ήταν ανεξέλεγκτος ανταγωνισμός. Η Ελένη είχε εκφράσει σαφώς την προτίμησή της στον απαγωγέα της Πάρη. Και η εκστρατεία δεν ανεστάλη ακόμη και όταν προέκυψε «θεϊκή» απαίτηση για θυσία της κόρης του αρχηγού Αγαμέμνονα. Ο συμβολισμός είναι προφανής.
Μπροστά σε αυτά τα βαθιά μηνύματα, πολλοί – ακόμη και φιλόλογοι – ασχολούνται με το σιτάρι του Εύξεινου Πόντου και το ομηρικό ζήτημα. Ο Ομηρικός Μύθος είναι μοναδικό αριστούργημα της παγκόσμιας Λογοτεχνίας και οικουμενικής αξίας αντιπολεμικό μήνυμα. Δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη ιστορικής επιβεβαιώσεως. Ανάγκη είναι να αναγνωρίσουμε τα μηνύματα.
To άρθρο αποτελείται από 4 Σελίδες (…)
