Περαιτέρω, υπάρχουν πολλές αιτίες, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν μία χώρα στην πτώχευση – ενώ η Αργεντινή χρεοκόπησε το 2001 λόγω των υπερβολικών χρεών του δημοσίου της, τα οποία είχαν συσσωρευτεί τη δεκαετία του ’90.
Τα χρέη της αυτά ήταν ουσιαστικά οι «παράπλευρες συνέπειες» της αναδιάρθρωσης της οικονομίας της, στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης *«συναίνεσης της Ουάσιγκτον» – η οποία εφαρμόζεται πιστά από το ΔΝΤ σε οποιαδήποτε χώρα, η οποία οδηγείται στα νύχια του (όπως συμβαίνει σήμερα και στην Ελλάδα, τα χρέη της οποίας συνεχίζουν να αυξάνονται, παρά τις διαγραφές και τις αναδιαρθρώσεις της οικονομίας της).
Ειδικότερα, η δραστηριοποίηση του ΔΝΤ στην Αργεντινή είχε σαν αποτέλεσμα να βυθιστεί η χώρα σε μια βαθιά οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση – καθώς επίσης σε μία ύφεση άνευ προηγουμένου, η οποία διήρκησε από το 1998 έως το 2002.
Στο τέλος της δε, το 57,5% των Αργεντινών είχε βυθιστεί στη φτώχεια, ενώ η ανεργία είχε εκτοξευθεί στο 20,8% – μεγέθη στην κυριολεξία τρομακτικά, αλλά αισθητά χαμηλότερα από τα αντίστοιχα ελληνικά (έξι χρόνια ύφεση, 28% ανεργία κοκ.).
.
Η αναδιάρθρωση του χρέους
Συνεχίζοντας, η Αργεντινή αναδιάρθρωσε τα χρέη της κατά τη διάρκεια δύο διαπραγματευτικών «γύρων » – με τον πρώτο να ολοκληρώνεται το 2005, ενώ με το δεύτερο το 2010. Περισσότεροι από το 92% των πιστωτών της αποδέχθηκαν τη διαγραφή χρέους – λαμβάνοντας έναντι των απαιτήσεων τους ομόλογα, συνδεδεμένα με το ΑΕΠ της χώρας.
Η διαδικασία αυτή λειτούργησε σωστά τόσο για την Αργεντινή, όσο και για εκείνους τους πιστωτές της, οι οποίοι είχαν συμφωνήσει με την αναδιάρθρωση – ενώ η οικονομία της αναπτύχθηκε ραγδαία (γράφημα), γεγονός που ήταν εξαιρετικά θετικό για τα συνδεδεμένα με το ρυθμό ανάπτυξης ομόλογα, τα οποία απέδιδαν σημαντικά κέρδη.
.
Αργεντινή – η εξέλιξη του ΑΕΠ της χώρας (σε εκ. δολάρια Αμερικής)
.
Η επιτυχία όμως της χώρας προσέλκυσε τα ονομαζόμενα «κερδοσκοπικά κεφάλαια-γύπες», όπως το μέλι τις αρκούδες – αφού διέκριναν μία ευκαιρία να μεγεθύνουν τα κέρδη τους. Οι «γύπες» αυτοί δεν ήθελαν προφανώς να τοποθετηθούν σε μακροπρόθεσμη βάση στη χώρα, ούτε επρόκειτο για αισιόδοξους επενδυτές, οι οποίοι πίστευαν στην αποτελεσματικότητα των εγκληματικών μεθόδων του ΔΝΤ.
Ήταν αποκλειστικά και μόνο κερδοσκόποι οι οποίοι, μετά τη χρεοκοπία της Αργεντινής, αγόρασαν από τους πανικόβλητους πιστωτές της τα ομόλογα τους, σε μία ελάχιστη, σχεδόν εξευτελιστική τιμή – ενώ στη συνέχεια κατέθεσαν αγωγές εναντίον της χώρας, ζητώντας το 100% της αξίας τους, μαζί με τους τόκους.
Για παράδειγμα, η NML Capital (hedge fund) πλήρωσε το 2008 το ποσόν των 48 εκ. $ για την αγορά ομολόγων, ζητώντας σήμερα να εισπράξει 832 εκ. $ – σχεδόν 17 φορές δηλαδή περισσότερα, από αυτά που πλήρωσε.
Τα νούμερα αυτά είναι τόσο μεγάλα, επειδή οι «γύπες» θέλουν να εισπράξουν και τους τόκους του παρελθόντος – ιδίως από εκείνα τα ομόλογα, τα οποία συμπεριλαμβάνουν ένα «επίδομα ρίσκου», επειδή η πιθανότητα τους να μην εισπραχθούν, λόγω αυξημένου κινδύνου χρεοκοπίας, είναι πολύ μεγάλη.
Ο αμερικανός δικαστής αποφάσισε πως η απαίτηση τους αυτή είναι αιτιολογημένη – όπου όμως, εάν η Αργεντινή «συμμορφωθεί» με την απόφαση του δικαστή, η καταστροφή της οικονομίας της, η οποία έχει πλέον εξυγιανθεί (γράφημα), θα είναι αναπόφευκτη.
.
Αργεντινή – δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ (ως ποσοστό επί του ΑΕΠ)
.
Ειδικότερα, η NML Capital, καθώς επίσης οι υπόλοιποι «γύπες», οι οποίοι αποτελούν το 1% των πιστωτών της χώρας, θα εισέπρατταν μόλις 1,5 δις $ – ενώ οι άλλοι δανειστές, οι οποίοι δεν συμφώνησαν με τη διαγραφή (6,6% των συνολικών), θα λάβαιναν 15 δις $.
Επειδή όμως, όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενο άρθρο μας, οι προϋποθέσεις της αναδιάρθρωσης προέβλεπαν την ισόποση αποζημίωση και εκείνων των πιστωτών, οι οποίοι συμφώνησαν με τη διαγραφή, εάν τυχόν ικανοποιούνταν οι απαιτήσεις αυτών που αρνήθηκαν να συμφωνήσουν, η Αργεντινή θα επιβαρυνόταν με ποσά που θα ξεπερνούσαν κατά πολύ τα 130 δις $.
Στο σημείο αυτό οφείλουμε να επιστήσουμε την προσοχή στο ελληνικό PSI – το οποίο είμαστε απολύτως σίγουροι ότι θα συμπεριλαμβάνει ανάλογες ή ακόμη μεγαλύτερες παγίδες που θα βρεθούν αργότερα μπροστά μας, όταν η Ελλάδα ξεφύγει από την κρίση.
Συνεχίζοντας στην Αργεντινή, τα CDS (ασφάλειες έναντι πιστωτικών κινδύνων, με τις οποίες μπορεί να ασφαλίζει κανείς το σπίτι του γείτονα έναντι πυρκαγιάς, εισπράττοντας τα ασφάλιστρα αμέσως μετά), προσφέρουν μία επόμενη δυνατότητα κερδοσκοπίας στους γύπες – αφού «εκπίπτουν», όταν μία χώρα δεν μπορεί ή δεν θέλει να πληρώσει τα ομολογά της.
Η επιθετική στρατηγική των κερδοσκοπικών κεφαλαίων εναντίον της Αργεντινής, προφανώς συμπεριλαμβάνει και τα CDS – καθώς επίσης μία απίστευτη τρομοκρατική προπαγάνδα, η οποία ξεκίνησε με τη βοήθεια των ΜΜΕ λίγο πριν από την 30η Ιουλίου.
Σύμφωνα με αυτήν, μία δεύτερη χρεοκοπία της χώρας εντός 12 ετών θα οδηγούσε την αδύναμη οικονομία της σε μία άνευ προηγουμένου καταστροφή – κάτι που όμως στηριζόταν στην υπόθεση πως οι αγορές δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει. Σε τι διαφέρει δηλαδή μία πραγματική χρεοκοπία, από μία «αυθαίρετη» – όπως αυτή που προκάλεσε ο «έντιμος» αμερικανός δικαστής.
