Το ξέσπασμα ενός πολέμου, όπως το 1914, εξαρτάται από το εάν η Fed είναι πρόθυμη να πάρει το ρίσκο μίας στρατιωτικής σύγκρουσης – καθώς επίσης από το εάν οι Ευρωπαίοι είναι τόσο ανόητοι, ώστε να επαναλάβουν τα λάθη του παρελθόντος
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Εάν ο χρυσός δεν χειραγωγούταν, θα είχε ξεπεράσει πιθανότατα τα 3.000 $ ανά ουγγιά – μεταξύ άλλων, λόγω των τεραστίων ποσοτήτων δολαρίων, με τα οποία έχει πλημμυρίσει η Fed, ο αδιαφιλονίκητος «αρχηγός» του τραπεζικού καρτέλ, τις αγορές.
Τα εργαλεία όμως της χειραγώγησης αποτυγχάνουν συχνά – γεγονός που σημαίνει ότι, δεν είναι απίθανη μία ραγδαία άνοδος της τιμής του χρυσού. Πόσο μάλλον όταν η ζήτηση εκ μέρους της Ρωσίας, της Κίνας και της Ινδίας συνεχίζει να είναι υψηλή – ενώ η ετήσια σεζόν, κατά τη διάρκεια της οποίας οι ιδιώτες αγοράζουν περισσότερο χρυσό, μόλις ξεκινάει.
Περαιτέρω, οι κεντρικές τράπεζες της Δύσης, αντί να ασχολούνται με τις αλλαγές που απαιτεί το νομισματικό μας σύστημα, για να μην καταρρεύσει, συνεχίζουν να τυπώνουν ανεύθυνα χαρτονομίσματα χωρίς αντίκρισμα – προσπαθώντας παράλληλα να πείσουν τους Πολίτες πως ο χρυσός δεν αποτελεί μία εναλλακτική αποταμιευτική τους δυνατότητα.
Την ίδια στιγμή, επιτίθενται στους υποστηρικτές του. Σε όλους αυτούς δηλαδή οι οποίοι, γνωρίζοντας πως ο χρυσός έχει επιβιώσει πάνω από 5.000 χρόνια, χωρίς ποτέ να καταστραφεί η αγοραστική του δυνατότητα, όπως έχει συμβεί με άπειρα άλλα χάρτινα χρήματα, τάσσονται υπέρ του – καθώς επίσης υπέρ της επαναφοράς του κανόνα του.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το ασήμι – παρά το ότι έχει πολλές άλλες «εφαρμογές» σε σχέση με το χρυσό, αφού χρησιμοποιείται ευρύτατα στην παραγωγή διαφόρων προϊόντων.
Επειδή όμως η παραπάνω διαδικασία δεν λειτουργεί ως όφειλε, οπότε οι κεντρικοί τραπεζίτες χάνουν όλο και περισσότερο τον έλεγχο του μονεταριστικού συστήματος και της παγκόσμιας οικονομίας, δημιούργησαν τεχνητά ένα καινούργιο πρόβλημα για «αντιπερισπασμό» – για να μεταθέσουν δηλαδή την προσοχή των Πολιτών.
Μέσα σε λίγους μήνες λοιπόν κατάφεραν να αναδείξουν τον W. Putin σε ένα καινούργιο αντικείμενο μίσους των Αμερικανών και των Ευρωπαίων – μεταξύ άλλων, συνεχίζοντας να ρίχνουν λάδι στη φωτιά της Ουκρανίας, την οποία άναψαν οι ίδιοι.
Παρά το ότι δε οι συνθήκες θυμίζουν έντονα την εποχή πριν από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, το τραπεζικό καρτέλ δείχνει να αδιαφορεί – θεωρώντας πως δεν έχει άλλη εναλλακτική δυνατότητα“.
.
Το σενάριο
Δημιουργείται η εντύπωση πως το δυτικό τραπεζικό καρτέλ, καθώς επίσης η πολιτική ελίτ, η οποία χρηματοδοτείται από το ίδιο, επιδιώκουν την πτώση του Ρώσου προέδρου. Στόχος τους φαίνεται να είναι, εκτός από το να αποσπάσουν την προσοχή των Πολιτών από τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν (υπερχρέωση, αναδιανομή εισοδημάτων από τους φτωχούς στους πλούσιους, ανεργία, φορολογική λεηλασία, αύξηση των τιμών με την παράλληλη μείωση των μισθών, κατάρρευση του κοινωνικού κράτους κοκ,), η κυριαρχία στον πλανήτη, καθώς επίσης τα ενεργειακά του αποθέματα – από τα οποία η Ρωσία διαθέτει πάρα πολλά.
Ένας δεύτερος στόχος, ανάλογης σημασίας, είναι τα αποθέματα χρυσού – τα οποία φαίνεται να έχουν ελαχιστοποιηθεί στα θησαυροφυλάκια του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης. Πόσο μάλλον όταν η Γερμανία, η Ολλανδία και η Αυστρία απαιτούν την επιστροφή των αποθεμάτων χρυσού τους, τα οποία αποθηκεύουν αφενός μεν στη Fed, αφετέρου στην Τράπεζα της Αγγλίας – αποθέματα τα οποία πιθανότατα δεν υπάρχουν.
Τι θα μπορούσε να συμβεί όμως, εάν δεν καταφέρουν να δρομολογήσουν την πτώση του Putin; Ποιές θα είναι οι εξελίξεις εάν ο Ρώσος πρόεδρος επιτύχει να ενισχυθεί, παρά την εχθρότητα, την ενοχοποίηση και τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη χώρα του; Θα ήταν τότε αλήθεια πρόθυμη η Δύση να διεξάγει πόλεμο εναντίον της Ρωσίας, ακόμη και αν η Κίνα επέλεγε να υποστηρίξει τον Putin;
Η απάντηση θα μπορούσε να είναι καταφατική, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Εν τούτοις, όπως πολύ σωστά λέγεται, την απόφαση για ειρήνη ή πόλεμο δεν την παίρνουν οι πολιτικοί, αλλά οι τραπεζίτες – αφού αυτοί χρηματοδοτούν τους πολέμους.
.
Ιστορική αναδρομή
Πριν από 100 χρόνια ίδρυσαν ορισμένοι τραπεζίτες, οι οποίοι λειτουργούσαν γύρω από τις οικογένειες Rothschild, Rockefeller, Morgan και Warburg, την κεντρική τράπεζα των Η.Π.Α. – με τη βοήθεια της οποίας απέκτησαν στη συνέχεια ανυπολόγιστη ισχύ, σε όλα σχεδόν τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Την ίδια στιγμή, δρομολόγησαν το ιδιωτικό δολάριο, μετατρέποντας το σε δικό τους προσωπικό νόμισμα – υποχρεώνοντας στη συνέχεια την κυβέρνηση της υπερδύναμης να δανείζεται από αυτούς στο συγκεκριμένο «συνάλλαγμα», πληρώνοντας τόκους.
Εν τούτοις, αχόρταγοι όπως ήταν, δεν περιορίσθηκαν σε αυτές τις ενέργειες επιλέγοντας, για να αυξήσουν τη δύναμη τους, την «αποδόμηση» του κανόνα του χρυσού – παρά το ότι αποτελούσε εγγύηση για τη σταθερότητα και την ειρήνη. Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο, έπρεπε να μεσολαβήσουν ασυνήθιστα γεγονότα, όπως ένας πόλεμος – επειδή οι άνθρωποι εμπιστεύονταν ανέκαθεν το χρυσό, οπότε και το νόμισμα που είναι συνδεδεμένο μαζί του.
Περαιτέρω, την 1η Ιανουαρίου του 1914 δημιουργήθηκε ουσιαστικά το νέο δολάριο – ενώ στις 28 Ιουνίου του ιδίου έτους δολοφονήθηκε ο διάδοχος του αυστριακού θρόνου, από σέρβους τρομοκράτες. Η Αυστρία, μία μεγάλη δύναμη τότε σε πορεία κατάρρευσης, απαίτησε να ερευνήσει το συμβάν επί τόπου – κάτι που αρνήθηκαν οι Σέρβοι. Αυτό ήταν επίσημα αρκετό για να κηρυχθεί ο πόλεμος εναντίον της Σερβίας – όπου όλοι γνώριζαν πως ισοδυναμούσε ταυτόχρονα με την κήρυξη πολέμου εναντίον της Ρωσίας και της Γαλλίας.
Μετά το τέλος του πολέμου, το 1919, στη σύσκεψη ειρήνης του Παρισιού, οι ηττημένοι υποχρεώθηκαν να καταβάλλουν τεράστιες αποζημιώσεις στους νικητές – παρά τις τότε προειδοποιήσεις του Keynes, ο οποίος διαισθανόταν πού θα οδηγούσαν. Απαιτήθηκε λοιπόν από τη Γερμανία να πληρώσει στη Γαλλία, στη Μ. Βρετανία, στην Ιταλία και στο Βέλγιο 7.000 τόνους χρυσού (20 δις χρυσά μάρκα) – τα οποία φυσικά θα κατευθύνονταν στις Η.Π.Α., οι οποίες είχαν δανείσει τις ευρωπαϊκές χώρες για τη διεξαγωγή του πολέμου.
Επειδή όμως οι Η.Π.Α. δεν θα είχαν τη δυνατότητα να δανείσουν χρήματα, εάν οι ίδιες δεν δανείζονταν από το καρτέλ των τραπεζών και ειδικά από τους Rothschild, μπορεί κανείς εύκολα να υποθέσει πως ο γερμανικός ουσιαστικά χρυσός κατευθύνθηκε σε αυτές.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
