Προσάπτοντας στο ελληνικό κράτος τις ιδιότητες μιας κοινής επιχείρησης, με τους πολιτικούς στη θέση των διαχειριστών-διευθυντών και τους πολίτες στη θέση των μετόχων, θα έπρεπε η ηγεσία της να είχε απολυθεί χωρίς δικαίωμα αποζημίωσης.
Στήλη: Macro Check-up – (To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Με μια ματιά στη γενικότερη κατάσταση της Ελλάδας, σε δύο «περιοχές» διαπιστώνονται ιδιαίτερα προβλήματα: στην Πολιτική και στην Οικονομία.
Θα χαρακτηρίσω τα προβλήματα ως εσωτερικά, καθώς το μεγαλύτερο μέρος αυτών προκαλούνται αλλά και αντιμετωπίζονται «εκ των έσω». Για παράδειγμα η ανεργία και κυρίως αυτή των νέων, στο σημείο της απόλυτης αδράνειας (χωρίς δηλαδή τη «χρήση» του συγκεκριμένου εργατικού δυναμικού, εκ μέρους των ιδιωτικών και κρατικών επιχειρήσεων), αποτελεί έγκλημα απέναντι σε δύο κοινωνικές ομάδες: στους συνταξιούχους και στους νέους.
Δεν έχει ακόμη γίνει απολύτως κατανοητό, πως η νέα γενιά είναι αυτή που θα κληθεί να χρηματοδοτήσει τα ασφαλιστικά ταμεία και κατ’ επέκταση τις αποδοχές των συνταξιούχων (τωρινών και μελλοντικών). Επιπλέον, δεν έχει γίνει κατανοητό, πως ο άνθρωπος που παραμένει εκτός εργασιακού (και πειθαρχικού) χώρου και δεν εφοδιάζεται με επαγγελματικές, με τεχνικές και με επικοινωνιακές γνώσεις, δεν θα καταφέρει μετά από μια δεκαετία να ενταχθεί τελικά στην παραγωγή (χαμένη γενιά).
Μία δεκαετία χαμένων εισφορών, είναι καταδικαστική για τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία θα καταλήξουν στη χρεοκοπία (με τους «μη ενταγμένους στο εργασιακό περιβάλλον» νέους, να μην είναι σε θέση πλέον να εισπράττουν τη «γονική χρηματοδότηση»). Βρισκόμαστε ήδη στα μισά του δρόμου. Η έντονη απογοήτευση στους νέους δεν είναι ακόμη εμφανής, επειδή ακόμη μπορούν και «χρηματοδοτούνται» οι ανάγκες τους.
Πέραν της ανεργίας, η οικονομία πάσχει στο σύνολό της – και πάλι «εκ των έσω». Η έλλειψη ενός σταθερού φορολογικού πλαισίου και η ουσιαστικά ανύπαρκτη εξαγωγική υποστήριξη από τους κρατικούς οργανισμούς (ενώ οι χρηματοδοτήσεις καταλήγουν σε εγχειρήματα που δεν μειώνουν την εξάρτηση της χώρας από τις εισαγωγές – στο βαθμό που είναι εφικτό), καταδικάζουν το μέλλον της χώρας.
Η Ελλάδα ως μία Κρατική Επιχείρηση
Θεωρώντας πως το κράτος είναι μια επιχείρηση και μάλιστα από τις μεγαλύτερες και πιο περίπλοκες, το πρώτο που πρέπει να κοιτάξουμε είναι εάν το προϊόν μας παράγει ζήτηση.
Ξεκινάμε λοιπόν, παρατηρώντας τον Τζίρο της χώρας (ΑΕΠ), ο οποίος το 2009 είχε φθάσει στα υψηλότερα επίπεδά του ($341 δις). Εάν το νούμερο αυτό το αντιπαραβάλλουμε με τον κυριότερο «ανταγωνιστή» μας στην Ευρωζώνη (τη Γερμανία), «ισοσκελίζοντας» την πληθυσμιακή διαφορά (η αναλογία Ελλάδας-Γερμανίας είναι 1:8), τότε ο αντίστοιχος Τζίρος (ΑΕΠ) του κυριότερου ανταγωνιστή μας το 2009, σε όρους πληθυσμού της Ελλάδας, θα ήταν $453 δις.
Η παραπάνω σύγκριση δεν έχει λάβει βέβαια υπόψη πολλούς άλλους παράγοντες (χρέος κα.). Όμως, βοηθάει να κατανοήσουμε τις δυνατότητες της χώρας υπό ιδανικές συνθήκες. Βασικό συμπέρασμα δε είναι πως ζήτηση για τα προϊόντα της Ελλάδα Κ.Ε. υπάρχει.
.
Ελλάδα – η εξέλιξη του ΑΕΠ της χώρας (σε δις δολάρια Αμερικής)
.
Το παραπάνω διάγραμμα, θυμίζει το άδοξο τέλος μιας επιχείρησης χωρίς όραμα. Το 2009, το χρέος της Ελλάδας Κ.Ε. βρισκόταν στο 112,9% του ΑΕΠ. Μολονότι ήδη σε υψηλά επίπεδα (πάνω από το θεωρητικά βιώσιμο 70%), το ποσοστό αύξησης του Τζίρου της χώρας (ΑΕΠ) και το ποσοστό αύξησης του χρέους (επένδυση), κινούνταν μαζί – κατά μέσον όρο με ρυθμούς 5-8%.
.
Ελλάδα – δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ (ως ποσοστό επί του ΑΕΠ)
.
Μετά το 2009 όμως, τα πράγματα άλλαξαν δραματικά. Η μείωση του Τζίρου της Ελλάδας Κ.Ε. άρχισε να κατρακυλάει αρχικά με 5%, φθάνοντας τελικά να χάνει $100 δις σε Τζίρο (πάνω από 30%) μέσα σε 5 μόλις χρόνια! Και σαν να μην έφθανε αυτό, η Ελλάδα Κ.Ε. οδηγήθηκε (ή υποχρεώθηκε από κάποιον Gordon Gekko) στη λήψη δανείων, με το ποσοστό αύξησης στην πενταετία να αγγίζει το 60%!
Στο ίδιο διάστημα, η Ελλάδα Κ.Ε. προσπάθησε να μειώσει το χρέος της, πουλώντας κάποιες επιλεγμένες μονάδες της (κυρίως τις κερδοφόρες, που θα πετύχαιναν υψηλότερη τιμή πώλησης και που «γυάλιζαν» περισσότερο στον εκάστοτε Gekko). Όμως, με αυτόν τον τρόπο μείωνε συνεχώς το Τζίρο της (ΑΕΠ), ενώ δανειζόταν παράλληλα για να μην χρεοκοπήσει.
Αφού λοιπόν οι διευθυντές της επιχείρησης, πούλησαν μερικές κερδοφόρες μονάδες της μητρικής εταιρείας, συνέχισαν και στις θυγατρικές (ιδιωτικές επιχειρήσεις), στις οποίες μετέφεραν ένα μέρος του χρέους.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
