Αρκετοί από τους πολιτικούς ανήκουν στην κατηγορία των «κακοποιών», με την έννοια πως οι πράξεις τους ωφελούν μεν τους ίδιους, αλλά ζημιώνουν τις ανθρώπινες κοινωνίες που «απομυζούν» αντί να διοικούν – Οι κίνδυνοι κατάρρευσης του Πολιτισμού
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Αποφασίζουμε κάτι, το τοποθετούμε στη συνέχεια στο χώρο (το διαρρέουμε δηλαδή) και περιμένουμε για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, να δούμε τι θα συμβεί. Εάν δεν υπάρξουν μεγάλες διαμαρτυρίες ή εξεγέρσεις, επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι αδυνατούν να καταλάβουν τι ακριβώς έχει αποφασιστεί, τότε συνεχίζουμε – το εφαρμόζουμε στην πράξη, σιγά-σιγά, βήμα προς βήμα, έως ότου δεν υπάρχει πλέον καμία επιστροφή”. (J.C. Juncker, 1999 – πηγή: Spiegel)
.
Άρθρο
Με τα παραπάνω λόγια, ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου περιέγραψε τον τρόπο, με τον οποίο λειτουργεί η ΕΕ και η Ευρωζώνη – τα «τρικ» γενικότερα που χρησιμοποιούνται από τους πολιτικούς τόσο στην Ένωση, όσο και στις χώρες τους, όταν σχεδιάζουν την επιβολή μέτρων, τα οποία είναι εις βάρος των Πολιτών.
Με δεδομένο δε το ότι, αρκετοί από τους σημερινούς πολιτικούς ανήκουν στην κατηγορία των «κακοποιών», με την έννοια πως οι πράξεις τους ωφελούν μεν τους ίδιους, αλλά ζημιώνουν τις ανθρώπινες κοινωνίες που απομυζούν αντί να διοικούν (άρθρο), δεν προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση η «στυγνή», παγερή και «κυνική» δήλωση του σημερινού προέδρου της ΕΕ – με κριτήριο την οποία, η πλειοψηφία των Ευρωπαίων Πολιτών κατατάσσεται από τους πολιτικούς στην ομάδα των ηλιθίων.
Γνωρίζοντας βέβαια πως η ανοχή και η ενδεχόμενη ανοησία των Πολιτών έχουν κάποια όρια, όπως όλα τα πράγματα στον κόσμο, τα οποία, όταν ξεπεραστούν, οδηγούν σε πολύ δύσκολα ελέγξιμες καταστάσεις, θεωρούμε εξαιρετικά επικίνδυνα τα «τρικ» των πολιτικών – τα οποία δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους το γεγονός ότι, εκείνη τη στιγμή που οι Πολίτες θα διαπιστώσουν πως υποχρεώνονται να δώσουν πολύ περισσότερα στα κράτη τους, από αυτά που απολαμβάνουν, θα ξεκινήσει μία αλυσιδωτή πυρηνική έκρηξη, η οποία θα είναι αδύνατον να ελεγχθεί.
Εάν λοιπόν συνεχίσουν οι πολιτικοί να ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους, αντί να υπηρετούν αυτούς που τους εξέλεξαν, εάν επιμένουν στο να μην διοικούν τις κοινωνίες, αλλά να τις απομυζούν, πλουτίζοντας οι ίδιοι και η ελίτ που υπηρετούν έμμισθα, τότε η κατάρρευση είναι δεδομένη – με το τέλος να επιταχύνεται, «ευθέως ανάλογα» με τους άδικους νόμους ή με τους εισπρακτικούς φόρους που επιβάλλονται.
Το συμπέρασμα μας τεκμηριώνεται από την περίπτωση της Ελλάδας όπου, παρά τα τερατώδη μέτρα που επιβλήθηκαν, το ΔΝΤ προβλέπει για το 2015 ένα χρηματοδοτικό κενό (πηγή) της τάξης των 12,6 δις € – ποσόν που είναι φυσικά αδύνατον να εξασφαλίσει η χώρα από μόνη της, μετά από τέσσερα ολόκληρα χρόνια ψυχρής λεηλασίας των Ελλήνων, παράλληλα με την καταστροφή του παραγωγικού και επιχειρηματικού ιστού της Ελλάδας, την εκτόξευση της ανεργίας, καθώς επίσης την εξαθλίωση του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της.
Το κατωτέρω γράφημα, το οποίο αναφέρεται στις πρώτες δέκα χώρες παγκοσμίως με το μεγαλύτερο ρίσκο χρεοκοπίας, με την Ελλάδα στην πέμπτη θέση, αποδεικνύει πως η χώρα μας δεν έχει ξεφύγει καθόλου από την παγίδα, στην οποία οδηγήθηκε σκόπιμα – ενώ δεν έχουν μειωθεί σημαντικά οι πιθανότητες εξόδου της από την Ευρωζώνη (άρθρο).
.
Δείκτης ρίσκου χρεοκοπίας κράτους (CPD) – το επίπεδο ρίσκου της κάθε χώρας (5 year CPD %) και η εξέλιξη στην κατάταξη ρίσκου της κάθε χώρας (Previous Ranking)
.
Περαιτέρω, η Πορτογαλία ευρίσκεται στην ίδια ή σε ακόμη χειρότερη κατάσταση, ιδίως μετά τη χθεσινή χρεοκοπία της μητρικής εταιρείας της «Τράπεζας του Αγίου Πνεύματος (Espirito Santo International) – η οποία ζήτησε επίσημα την προστασία της απέναντι στους πιστωτές της (άρθρο).
Η κυβέρνηση δε της χώρας, παρά το ότι προσπάθησε να πείσει τις άλλες τράπεζες να διασώσουν τη θυγατρική, δεν τα κατάφερε – αφού καμία δεν ήθελε να αναλάβει ένα ρίσκο, το μέγεθος του οποίου είναι ακόμη άγνωστο.
Όσον αφορά την Ισπανία, από την οποία ζητήθηκε εκ μέρους του ΔΝΤ να παίξει το ρόλο του «λαγού», όσον αφορά τη φορολόγηση επί του κεφαλαίου των καταθέσεων (άρθρο), έτσι ώστε να «καταμετρηθούν» οι αντιδράσεις των Πολιτών, συνεχίζει να υποφέρει – αφού το δημόσιο χρέος της πλησιάζει στον τριπλασιασμό του σε σχέση με το 2008, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί.
.
Ισπανία – δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ (ως ποσοστό επί του ΑΕΠ της χώρας). Στο παρόν διάγραμμα φαίνεται η συνεχής αύξηση του χρέους της χώρας (είτε λόγω της συρρίκνωσης του ΑΕΠ της, είτε απλούστατα λόγω της αύξησης του χρέους)
.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
