Ειδικά στην Ελλάδα, όπου ο συνδικαλισμός στελεχώνεται συχνά από «αμόρφωτους δημαγωγούς» που αντιπαθεί εύλογα η πλειοψηφία των Πολιτών, η τοποθέτηση τους εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων, πείθει δυστυχώς για το ακριβώς αντίθετο
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Τα τελευταία τριάντα χρόνια, παράλληλα με την απελευθέρωση και την αυξανόμενη δύναμη του χρήματος στην αμερικανική πολιτική, πολύ σημαντικά ποσοστά των πανεπιστημιακών της χώρας έχουν διολισθήσει σε ανάρμοστες δραστηριότητες.
Σήμερα, εάν δείτε έναν φημισμένο καθηγητή οικονομικών να εμφανίζεται σε τηλεοπτικές ειδήσεις, να συμμετέχει σε ομιλίες ή να γράφει άρθρα στη New York Times, στη Financial Times, στη Wall Street Journal ή όπου αλλού, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχει πληρωθεί από κάποιον με μεγάλα συμφέροντα στο συγκεκριμένο θέμα.
Οι πανεπιστημιακοί (όπως επίσης όλοι οι υπόλοιποι που εξυπηρετούν κρυφά συμφέροντα – λόμπυ), οι οποίοι πληρώνονται από διάφορες επιχειρήσεις, καθώς επίσης οι ομάδες συμφερόντων που τους πληρώνουν, έχουν αυξηθεί τόσο πολύ αριθμητικά και διαθέτουν τέτοια ισχύ, ώστε να μπορούν να επιβάλλουν τα πάντα” (C. Ferguson).
Προφανώς λοιπόν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη με τη βοήθεια δημοσιογράφων, οι οποίοι τους αποδίδουν σκόπιμα τον τίτλο του «διακεκριμένου» – έτσι ώστε να είναι εφοδιασμένοι με το «όπλο της αυθεντίας», με το κύρος δηλαδή που πείθει τόσο εύκολα τις «μάζες», οδηγώντας τες στο γκρεμό, όσο ίσως τίποτα άλλο.
Ευτυχώς για τις κοινωνίες μας οι νέοι εξαιρούνται – αφού δεν αποδέχονται κανενός είδους «διακεκριμένες αυθεντίες», ενώ απεχθάνονται αυτούς που, έχοντας «χρηστεί» από τα ΜΜΕ αυθαίρετα ως ειδικοί υψηλού κύρους, δίνουν εκείνες τις άθλιες απαντήσεις που εξυπηρετούν καλύτερα αυτούς που τους χρηματίζουν“.
.
Ανάλυση
Προφανώς δεν είναι λίγοι αυτοί που χαρακτηρίζονται ως οι «λαγοί» της δημοσιότητας – με την έννοια πως διαρρέουν σκόπιμα κάποιες ειδήσεις, έτσι ώστε να μετρηθούν οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης, πριν ακόμη ληφθούν οι πολιτικές αποφάσεις. Είναι δε κοινό μυστικό το ότι, η είδηση που διαρρέει, από κάποιον διεφθαρμένο συνδικαλιστή για παράδειγμα, με έναν τρόπο που να αιτιολογεί βέβαια το «αξίωμα» του (δήθεν άρνηση, επιθετικότητα, μαχητικότητα), τεκμηριώνεται, ως προς την αντίθετη της πλευρά, αμέσως μετά από κάποια «αυθεντία», έτσι ώστε να πεισθεί ο «λαός» για την ορθότητα της.
Αυτό επιτυγχάνεται πολύ εύκολα, όταν ο συνδικαλιστής έχει ήδη το χαρακτηρισμό του διεφθαρμένου, ο οποίος εξυπηρετεί συγκεκριμένα οικονομικά ή πολιτικά συμφέροντα – με στόχο την αθέμιτη προμήθεια (μίζα) ή κάποια κομματική θέση (βουλευτής κλπ.), όταν ολοκληρώσει την άθλια «αποστολή» του.
Ειδικά στην Ελλάδα, όπου ο συνδικαλισμός στελεχώνεται συχνά από «αμόρφωτους δημαγωγούς», τους οποίους αντιπαθεί εύλογα η συντριπτική πλειοψηφία των Πολιτών, η τοποθέτηση τους εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων, είναι στην πραγματικότητα ο καλύτερος τρόπος, ώστε να πεισθούν οι Πολίτες για το ακριβώς αντίθετο.
Πόσο μάλλον όταν, στο παράδειγμα της ΔΕΗ, απειλούν σκόπιμα με διακοπές ρεύματος (black out), αυξάνοντας την αντιπάθεια των Πολιτών – παρά το ότι γνωρίζουν πως αυτός είναι ο χειρότερος δυνατός τρόπος αντίθεσης ή αντίστασης σε μία ιδιωτικοποίηση.
Συνεχίζοντας, όταν διαπιστώνεται κάποια στιγμή πως ένας συνδικαλιστής διαρρέει την είδηση που αφορά την πώληση της «μικρής ΔΕΗ» (δικτύου), έναντι μόλις 500 εκ. €, τότε δεν είναι λάθος να σκεφθούμε πως εξυπηρετεί ίσως κάποια συμφέροντα – παρά το ότι τοποθετείται πάντοτε αρνητικά, ως προς την εγκληματική ιδιωτικοποίηση της συγκεκριμένης κοινωφελούς επιχείρησης (ανάλυση).
Αναλυτικότερα, αυτό που θα μπορούσε να συμβαίνει είναι αφενός μεν η προετοιμασία της κοινής γνώμης σχετικά με το τίμημα, το οποίο βέβαια θα είναι υψηλότερο, έτσι ώστε να ισχυρισθεί αργότερα η κυβέρνηση πως κάνει σωστά τη δουλειά της, αφετέρου η «αντίκρουση» του συνδικαλιστή εκ μέρους διαφόρων «ειδικών με κύρος», οι οποίοι τεκμηριώνουν πως η ιδιωτικοποίηση είναι συμφέρουσα για το κράτος και τους Πολίτες.
Πρόκειται λοιπόν και στις δύο περιπτώσεις για τα γνωστά «κατοικίδια του συστήματος», τα οποία εκτρέφονται και τρέφονται από ομάδες συμφερόντων – με ψίχουλα φυσικά, συγκριτικά με τα κέρδη που οι ομάδες αυτές αποκομίζουν. Πόσο μάλλον όταν ο στόχος είναι μία από δύο σημαντικότερες κοινωφελείς επιχειρήσεις (η δεύτερη είναι η ύδρευση), από την οποία δεν εξαρτώνται μόνο όλα τα νοικοκυριά της χώρας αλλά, επίσης, η βιομηχανία και το ίδιο το κράτος.
.
Οι επιπτώσεις των ιδιωτικοποιήσεων
Περαιτέρω, οι δύο σημαντικότερες οικονομικές επιπτώσεις των ιδιωτικοποιήσεων (ανάλυση) των κοινωφελών επιχειρήσεων είναι οι εξής:
.
(α) Το υψηλότερο κόστος παραγωγής, καθώς επίσης οι υψηλότερες τιμές πώλησης – με μοναδική εξαίρεση τις τηλεπικοινωνίες (αυτός είναι ο λόγος που οι τηλεοπτικές «αυθεντίες» αναφέρουν συνήθως ως παράδειγμα τον ΟΤΕ, όσον αφορά τις χαμηλότερες τιμές χρέωσης των καταναλωτών).
(β) Η επιδείνωση των παρεχομένων υπηρεσιών – λόγω των μειωμένων επενδύσεων, της απόλυσης εργατικού δυναμικού, της εξοικονόμησης δαπανών κλπ., με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας.
.
Αυτά αναφέρονται σε μία εξαιρετική μελέτη της γερμανικής «Hans Boeckler Stiftung», η οποία έχει εξετάσει αναλυτικά το θέμα – καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως αυτού του είδους οι αποκρατικοποιήσεις είναι ζημιογόνες για τις κοινωνίες. Φυσικά οι απόψεις των κυβερνήσεων της Γερμανίας, η οποία έχει ιδιωτικοποιήσει τα πάντα εις βάρος των Πολιτών της, είναι διαφορετικές – αφού η χώρα κυβερνάται ανέκαθεν από την ισχυρότατη βιομηχανία της, την οποία υπηρετούν πιστά όλοι σχεδόν οι πολιτικοί της.
To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)
