Προφανώς με τη βοήθεια αυτών των απίστευτα πολλών χρημάτων χειραγωγούνται αρκετές χρηματιστηριακές αγορές, όπως η αμερικανικές – ενώ αιτιολογείται η συνεχής αύξηση των τιμών των μετοχών σε μία παγκόσμια αγορά, από την οποία αφενός μεν απέχει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των ιδιωτών, αφετέρου δεν αναπτύσσεται (γράφημα).
.
Η εξέλιξη του παγκόσμιου δείκτη μετοχών World MSCI (πράσινο) σε σύγκριση με την εξέλιξη του παγκόσμιου ΑΕΠ (προβλέψεις 2014, κόκκινο)
.
Πάντοτε σύμφωνα με τη μελέτη οι κεντρικές τράπεζες παγκοσμίως, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας, έχουν επενδύσει σε μετοχές, μαζί με δημόσιους οργανισμούς – μεταξύ άλλων για να αυξήσουν την κερδοφορία τους, η οποία περιορίζεται σημαντικά από τα χαμηλά επιτόκια (αποδόσεις ομολόγων του δημοσίου).
Στην Ευρώπη, οι κεντρικές τράπεζες της Ελβετίας και της Δανίας είναι αυτές που επενδύουν κυρίως σε μετοχές – όπου η ελβετική κεντρική τράπεζα διατηρεί το 15% των συνολικών τοποθετήσεων της σε μετοχές, ενώ η δανέζικη υπολογίζεται πως έχει επενδύσει 500 εκ. $.
Ουσιαστικά λοιπόν επιβεβαιώνονται οι φόβοι, σύμφωνα με τους οποίους οι παγκόσμιες χρηματαγορές έχουν μετατραπεί σε καζίνο, καθώς επίσης σε μία τεράστια πυραμίδα (Ponzi scheme), την οποία έχουν κατασκευάσει οι ίδιες οι κεντρικές τράπεζες – έχοντας τροφοδοτήσει παράλληλα το σύστημα με ωκεανούς νέων χρημάτων.
.
Οι φόβοι κατάρρευσης της Ευρωζώνης
Όσον αφορά την Ευρωζώνη, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι τα επόμενα στάδια της κρίσης ή ποιά χώρα θα βρεθεί στο προσκήνιο – αφού πάρα πολλά κράτη αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα, με κυριότερες «εστίες πυρκαγιάς» τη Γαλλία και την Ιταλία, λόγω του μεγέθους των οικονομιών τους.
Αυτή την εβδομάδα πάντως φαίνεται πως είναι η σειρά της Ιταλίας – με την ιδιωτική κεντρική της τράπεζα (πηγή) να δηλώνει αύξηση ρεκόρ του δημοσίου χρέους της (μόνο τον Απρίλιο του 2014 κατά 26,25 δις €, συγκριτικά με το Μάρτιο). Το δημόσιο χρέος της Ιταλίας (γράφημα που ακολουθεί), έχει ανέλθει στα 2,15 τρις € ή στο 137% του ΑΕΠ της – οπότε η χώρα ευρίσκεται ήδη στον προθάλαμο της χρεοκοπίας, από την οποία δεν είναι απίθανο να προκληθεί η διάλυση της Ευρωζώνης.
.
Ιταλία – η εξέλιξη του δημόσιου χρέους της χώρας
.
Ο καιροσκόπος και σε κάποιο βαθμό τυχοδιώκτης κατά πολλούς πρωθυπουργός της χώρας, δήλωσε πως θα υιοθετήσει ένα μαζικό δημόσιο πρόγραμμα, με στόχο την ανάπτυξη – το οποίο θα χρηματοδοτήσει με νέα δάνεια. Επομένως, θα προκληθούν ξανά μεγάλα ελλείμματα στον προϋπολογισμό μίας χώρας, στην οποία «ελλοχεύει» ένα τεράστιο τραπεζικό πρόβλημα – με όλες τις ελπίδες της να επικεντρώνονται στην ΕΚΤ, με τη βοήθεια και μόνο της οποίας έχει αποφευχθεί η χρεοκοπία της Ιταλίας.
Πάντως, για πρώτη φορά ένα μέλος της ΕΕ, ο επίτροπος κοινωνικών υποθέσεων L. Andor, αναφέρθηκε σε ομιλία του (πηγή), στο ενδεχόμενο κατάρρευσης της Ευρωζώνης και του κοινού νομίσματος, εάν δεν ακολουθήσει η δημοσιονομική ένωση. Ειδικότερα είπε τα εξής:
“Η Ευρωζώνη δεν μπορεί να επιβιώσει για πολύ ακόμη, με το φόβο κατάρρευσης του κοινού νομίσματος – επειδή αυτό θα σήμαινε την κοινωνική και πολιτική καταστροφή της. Εάν θέλουμε να είναι η οικονομική και νομισματική μας ένωση «ανέκκλητη», τότε θα πρέπει να είναι δίκαιη, στηριζόμενη στην αλληλεγγύη. Είτε λοιπόν απορρίπτουμε το δόγμα, σύμφωνα με το οποίο δεν επιτρέπεται να υπάρχουν «μεταφορές πληρωμών» (από τις πλεονασματικές προς τις ελλειμματικές χώρες), είτε καταργούμε το κοινωνικό μας μοντέλο“.
.
Η Ελλάδα
Ολοκληρώνοντας με την Ελλάδα υπενθυμίζουμε ότι, μετά από τέσσερα χρόνια συνεχών αποτυχιών των οικονομικών προγραμμάτων, μετά από δύο ανόητες διαγραφές χρεών, καθώς επίσης με δεδομένη την ανεπάρκεια του συνόλου της πολιτικής στη χώρα, κανένας δανειστής δεν πιστεύει πλέον πως η χώρα μπορεί να ξεπεράσει την κρίση – πως θα έχει κάποτε τη δυνατότητα να εξυπηρετήσει το χρέος της.
Επομένως, αυτό που απομένει είναι η λεηλασία του πλούτου της – γεγονός που απαιτεί αφενός μεν την κοινωνική ηρεμία, αφετέρου τον εφησυχασμό των Ελλήνων με λόγια που δεν συνοδεύονται ποτέ από έργα (όπως τα πρόσφατα του Γερμανού υπουργού οικονομικών, ο οποίος επαίνεσε τη χώρα για τις προσπάθειες της!).
Για να είναι δε κάτι τέτοιο εφικτό, χρειάζεται μία ολόκληρη σειρά από «εύχρηστες πολιτικές μαριονέτες», οι οποίες θα στελεχώνουν σωστά το πολιτικό φάσμα της χώρας – ολόκληρο φυσικά και όχι μόνο το κυβερνητικό.
