Στον τομέα της πολιτικής, σε εθνικό και διακρατικό επίπεδο, είναι πολύ δύσκολο να τους αποφύγει κανείς, γεγονός που τεκμηριώνεται από τα «πολιτικά πιόνια» που τοποθετεί σε μία χώρα το ΔΝΤ, καθώς επίσης από τις εμμονές της καγκελαρίου
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
*Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
.
“Θα χρησιμοποιήσω κάθε κόλπο που υπάρχει για να σώσω τις Μεγάλες Ιδέες μου. Έχω απειλήσει ακόμη και πως θα αυτοκτονήσω. Ακούγεται τρελό. Πάντα πίστευα πως είσαι τρελός όταν πηγαίνεις σε ψυχίατρο…..αλλά δεν είσαι τρελός, αν είσαι απλά παρανοϊκός.
Μία υγιής παράνοια βοηθάει τη δουλειά ενός δημιουργικού ανθρώπου επειδή, άκουσε με προσεκτικά, σε κυνηγά όλος ο κόσμος. Το να ζεις μία ζωή που η δουλειά σου κρίνεται από τους Φαρισαίους αυτού του κόσμου, είναι τρομακτικό. Θα σε πουν εκκεντρικό. Θα σε πουν τρελό. Μην τους δίνεις καμία σημασία” (G. Lois).
.
Άποψη
Όπως λέγεται, οι manager με ψυχοπαθολογικούς χαρακτήρες είναι οι καλύτεροι, όσον αφορά την οικονομική επιτυχία μίας επιχείρησης. Για πολλούς όμως οι ψυχοπαθείς, οι οποίοι κατορθώνουν συχνά να αναρριχηθούν στα ανώτατα επίπεδα της ιεραρχίας, επιτυγχάνοντας συνήθως το σκοπό τους με τη βοήθεια της χειραγώγησης των άλλων, είναι επικίνδυνοι τόσο στην επιχειρηματική ζωή, όσο και στην πολιτική.
Η αιτία είναι η εξτρεμιστική ψυχρότητα που τους χαρακτηρίζει: η απώλεια συναισθημάτων, η πλήρης αδιαφορία για το «κακό και το καλό» (ο σκοπός αγιάζει τα μέσα), καθώς επίσης η ολοκληρωτική ανηθικότητα τους. Οι άνθρωποι αυτοί δεν σκέπτονται την επιχείρηση ή το κράτος, αλλά αποκλειστικά και μόνο τον εαυτό τους. Απολαμβάνουν δε την κυριαρχία και τον έλεγχο, όσο τίποτα άλλο.
Περαιτέρω, ταπεινώνουν με ευχαρίστηση τους άλλους, ενώ συχνά νοιώθουν απόλαυση, όταν διαπιστώνουν πως προκαλούν υπερβολικό φόβο στους υφισταμένους τους (ένα συναίσθημα εντελώς άγνωστο στους ίδιους). Η παντελής έλλειψη φόβου, η οποία τους διακρίνει, είναι πολύ επικίνδυνη για τις επιχειρήσεις ή για τα κράτη που διευθύνουν, αφού λαμβάνουν πολλές φορές αποφάσεις υψηλού ρίσκου που μπορούν να οδηγήσουν είτε στην ολοκληρωτική καταστροφή, είτε στην απόλυτη επιτυχία.
Εν τούτοις, σύμφωνα με πολλές μελέτες, άτομα που χαρακτηρίζονται από υπερβολικό ναρκισσισμό ή από ψυχοπαθολογικές ανωμαλίες, καταλαμβάνουν υψηλές θέσεις συχνότερα από τους υπολοίπους: τρείς με τέσσερις φορές περισσότερο, συγκριτικά με το μέσον όρο του υπολοίπου πληθυσμού.
Ειδικότερα, υπολογίζεται πως το 4% των κατοίκων μίας χώρας είναι ναρκισσιστές, ενώ το 1-2% ψυχοπαθείς. Το ποσοστό τους όμως στις ηγετικές θέσεις υπερβαίνει το 6%, οπότε ξεπερνάει κατά πολύ το μέσον όρο. Το γεγονός αυτό αιτιολογείται από το ότι, οι ψυχοπαθείς στις ηγετικές θέσεις εκπληρώνουν καλύτερα τις ανάγκες τους για κυριαρχία και έλεγχο των υπολοίπων ενώ, όσο πιο ψηλά στην ιεραρχία ερευνάει κανείς, τόσο πιο πολλούς ψυχοπαθείς συναντάει.
Στο σημείο αυτό θα ήταν ίσως σκόπιμο να αναφερθώ στις διαφορές μεταξύ ναρκισσιστών και ψυχοπαθών, ξεκινώντας από το ότι οι ναρκισσιστές είναι εξτρεμιστικά εγωπαθείς, θεωρώντας ως κέντρο του κόσμου τον εαυτό τους. Διηγούνται με ευχαρίστηση πολλά θέματα που αφορούν τους ίδιους, πάντοτε θετικά και σχεδόν ποτέ αρνητικά. Θεωρούν τον εαυτό τους μεγαλειώδη, ανυπέρβλητο, καταπληκτικό, ενώ είναι συνήθως γοητευτικοί, κερδίζοντας πολύ συχνά το θαυμασμό των γύρω τους.
.
.
Από την άλλη πλευρά αρρωσταίνουν υπερβολικά, με την ευρεία έννοια της λέξης. Ειδικότερα, πληγώνονται βαθιά από την αντικειμενική κριτική, αντιδρώντας συνήθως πολύ επιθετικά. Οι ναρκισσιστές υπολογίζουν σε μεγάλο βαθμό την εξωτερική τους εικόνα, επιθυμώντας διακαώς να ευρίσκονται πάντοτε στο επίκεντρο, καθώς επίσης να είναι το αντικείμενο του θαυμασμού των άλλων. Ακριβώς για το λόγο αυτό είναι πρόθυμοι να εργάζονται περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους, στα ανώτατα όρια των δυνάμεων τους.
Ταυτόχρονα έχουν ελάχιστη «ενσυναίσθηση» (εμπάθεια), αφού αντιμετωπίζουν τους γύρω τους ως εργαλεία, για την επίτευξη των σκοπών τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν δεσμούς ή να αναπτύξουν συναισθήματα, κάτι που δεν συμβαίνει με τους ψυχοπαθείς.
