Η επισιτιστική κρίση, σε συνδυασμό με την αύξηση των τιμών των τροφίμων, καθώς επίσης με τους πολέμους που διεξάγονται από τη Συρία μέχρι την Αφρική, θα ενδυναμώσει τα μεταναστευτικά κύματα
*Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
.
Εκατοντάδες χιλιάδες πεινασμένοι, αγριεμένοι αλλά και εξαθλιωμένοι άνθρωποι, φαίνεται πως έχουν συγκεντρωθεί στις ακτές της Βορείου Αφρικής, περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία για να εισβάλλουν στην Ευρώπη – γεγονός στο οποίο οφείλονται οι προειδοποιήσεις ορισμένων, σχετικά με μία μαζική έξοδο βιβλικού μεγέθους.
Η εισροή προς την Ιταλία είναι ήδη τεράστια – επίσης στην Ισπανία, αλλά και σε άλλες χώρες που ευρίσκονται στα σύνορα της Ευρώπης, χωρίς να εξαιρείται η Ελλάδα. Ειδικότερα, δεν περνάει ούτε μία ημέρα στη Μεσόγειο, χωρίς να λείπουν πλοιάρια υπερβολικά φορτωμένα με ανθρώπους, τα οποία προσπαθούν απεγνωσμένα να πλησιάσουν στις ακτές, κινδυνεύοντας να βουλιάξουν – τα περισσότερα με προορισμό τα ιταλικά χωρικά ύδατα και τη Lampedusa.
Η αιτία είναι η αυστηρή θαλάσσια και εναέρια παρακολούθηση εκ μέρους των ιταλικών αρχών, με στόχο να αποφευχθούν νέα ναυάγια και καινούργιες τραγωδίες – με αποτέλεσμα να γίνεται το νησί στόχος των μεταναστευτικών κυμάτων από την Αφρική, αφού οι άνθρωποι πιστεύουν πως δεν θα αφεθούν πια στην τύχη τους, εάν τυχόν βουλιάξει το πλοίο που τους μεταφέρει.
Στην Ισπανία επικεντρώνεται η «εισβολή» των παράνομων μεταναστών στους «θύλακες» της Ceuta και της Melilla – όπου χιλιάδες Αφρικανοί προσπαθούν ξανά και ξανά, από την περιοχή του Μαρόκου, να περάσουν μαζικά τους διασυνοριακούς φράχτες των ισπανικών πόλεων. Με τον τρόπο αυτό έχουν καταφέρει πρόσφατα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, 1.300 Αφρικανοί να περάσουν τα σύνορα – πολλοί από τους οποίους έχουν τραυματισθεί σοβαρά, από τους επικίνδυνους φράχτες.
Εν τούτοις, το μεγαλύτερο βάρος της «επίθεσης» δέχεται η Ιταλία – στην θαλάσσια περιοχή της οποίας τον περασμένο Οκτώβρη πνίγηκαν εκατοντάδες μετανάστες, όταν ναυάγησαν δύο πλοία. Έκτοτε, τόσο τα πλοία του ιταλικού ναυτικού, όσο και το Λιμενικό Σώμα συνέλεξαν πάνω από 28.000 μετανάστες, οι οποίοι κινδύνευαν να πεθάνουν – έχοντας υιοθετήσει το επιχειρησιακό σχέδιο «Mare Nostrum», με μηνιαίο κόστος 9,3 εκ. €. Επειδή δεν μπορούν δε να τους μεταφέρουν στη Lampedusa, αφού έκλεισαν οι εγκαταστάσεις του νησιού, τους συγκεντρώνουν στη Σικελία, στην Κατάνια και αλλού.
Σύμφωνα με τους υπευθύνους, δεν υπάρχει πλέον χώρος για νέους μετανάστες, αναζητείται βοήθεια από την ΕΕ ενώ οι κάτοικοι των παραπάνω περιοχών είναι εξοργισμένοι – πόσο μάλλον όταν ακούγεται ότι, στις ακτές της Β. Αφρικής έχουν συγκεντρωθεί πάνω από 800.000, με στόχο την «απόβαση» τους στην Ιταλία. Η κυβέρνηση δε προσπαθεί να αλλάξει τη νομοθεσία περί παροχής ασύλου, έτσι ώστε οι μετανάστες να μπορούν να πηγαίνουν όπου θέλουν στην Ευρώπη – κάτι με το οποίο δεν συμφωνούν βέβαια οι βόρειες χώρες.
Η Ισπανία τώρα, η οποία έχει υψώσει φράχτες στα σύνορα της, τους επεκτείνει συνεχώς – ενώ θέλει να τους «εμπλουτίσει» με δίχτυα, τα οποία θα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο την «προσπέλαση» τους. Σύμφωνα με το υπουργείο εσωτερικών της χώρας, περί τους 40.000 αφρικανούς έχουν συγκεντρωθεί στο Μαρόκο, περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία για να κατευθυνθούν στην Ισπανία – στην οποία ο αριθμός των παράνομων μεταναστών που έχουν εισέλθει από την ξηρά έχει αυξηθεί κατά 50% το 2013.
Περαιτέρω, η επισιτιστική κρίση (ανάλυση), σε συνδυασμό με τη συνεχή αύξηση των τιμών των τροφίμων, καθώς επίσης με τους εμφυλίους και άλλους πολέμους που διεξάγονται από τη Συρία μέχρι την κεντρική Αφρική, θα ενδυναμώσει ακόμη περισσότερο τα μεταναστευτικά κύματα προς την Ευρώπη – γεγονός που θα ενισχύσει τα εθνικιστικά κόμματα, τα οποία πιθανότατα θα αποκτήσουν μεγάλη εκπροσώπηση στο Ευρωκοινοβούλιο.
Συνεχίζοντας, αν και στις χώρες που αντιμετωπίζουν τα μεγαλύτερα προβλήματα, στην Ελλάδα, στην Ιταλία και στην Ισπανία, η δύναμη των ακροδεξιών παρατάξεων είναι περιορισμένη, σχετικά με την Αυστρία, τη Γαλλία, την Ολλανδία, τη Φιλανδία κλπ., η κατάσταση θα μπορούσε να αλλάξει εντελώς ξαφνικά – πόσο μάλλον εάν επιδεινωθεί η κρίση χρέους, η οποία μαίνεται σε αυτές κυρίως.
Με δεδομένη δε τη φούσκα των ομολόγων που έχει δημιουργηθεί στην περιφέρεια, η κρίση χρέους αργά ή γρήγορα, θα ξεφύγει από τον έλεγχο.
Προφανώς ελάχιστοι πιστεύουν πως το επιτόκιο δανεισμού της Ισπανίας, το οποίο είναι σχεδόν ίσο με αυτό που δανείζονται οι Η.Π.Α., είναι ορθολογικό ή διατηρήσιμο – ενώ ακόμη λιγότεροι έχουν την άποψη πως η Ιταλία θα μπορέσει να εξυπηρετήσει, πόσο μάλλον να αποπληρώσει μελλοντικά το δημόσιο χρέος της, το οποίο πλησιάζει το 135% του ΑΕΠ της.
Η Ιταλία δεν φαίνεται να μπορεί για πολύ καιρό ακόμη να εξυπηρετεί τα χρέη της – ενώ φυσικά δεν είναι η μοναδική χώρα στην Ευρωζώνη που θα αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα, αφού σε αρκετές άλλες το δημόσιο χρέος έχει ξεπεράσει το 100% του ΑΕΠ τους.
Ολοκληρώνοντας, δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει την εσωτερική μετανάστευση στην ΕΕ – ειδικά αυτήν των νέων, λόγω της τεράστιας ανεργίας στις χώρες τους. Στην Ισπανία υπολογίζεται πως από το ξέσπασμα της κρίσης πάνω από 700.000 έχουν εγκαταλείψει τη χώρα, κυρίως δε νέοι κι μορφωμένοι – ενώ η Ιρλανδία έχει τη δεύτερη μεγαλύτερη μετανάστευση μετά το Κόσσοβο (ανάλυση).
Σύμφωνα δε με μία πρόσφατη δημοσκόπηση, το 50% των επιστημόνων της Πορτογαλίας θα ήθελε να εγκαταλείψει αμέσως τη χώρα – ενώ ανάλογες καταστάσεις συναντάμε από καιρό τώρα και στην Α. Ευρώπη.
