Η μεγαλύτερη φούσκα δημιουργήθηκε στην Ισπανία και στην Ιρλανδία, με τις τιμές των ακινήτων να εκτινάσσονται στα ύψη – ενώ οι τιμές καταναλωτή αυξήθηκαν στην Ιρλανδία μεταξύ των ετών 2003 και 2008 περισσότερο από 18%, έναντι μόλις 12% στη Γερμανία, χωρίς καμία αντίδραση εκ μέρους της ΕΚΤ.
Η φούσκα στην Ιρλανδία χρηματοδοτήθηκε κυρίως από τις γερμανικές τράπεζες, εκτός από τις βρετανικές (γράφημα), οι οποίες δραστηριοποιούνται παραδοσιακά στη χώρα – επειδή ο ρυθμός ανάπτυξης στη Γερμανία ήταν περιορισμένος, η ζήτηση για δάνεια πολύ χαμηλή, ενώ η κερδοφορία των τραπεζών ελάχιστη.
.
Τράπεζες – έκθεση σε Ιρλανδικό χρέος
.
Επιδιώκοντας λοιπόν οι γερμανικές τράπεζες μεγαλύτερη κερδοφορία, διπλασίασαν έως το 2008 τα δάνεια τους στην Ιρλανδία, φτάνοντας συνολικά στα 241 δις € – τα οποία στη συνέχεια, μετά το ξέσπασμα της κρίσης, απέσυραν μαζικά (όπως συνέβη και στην Κύπρο).
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται οι απαιτήσεις των γερμανικών τραπεζών απέναντι στην περιφέρεια γενικά (μαύρη γραμμή), στην Ισπανία (με κίτρινο), στην Ιρλανδία (με πράσινο), στην Πορτογαλία (κόκκινο) και στην Ελλάδα (μπλε).
.
Οι απαιτήσεις των γερμανικών τραπεζών απέναντι στην περιφέρεια γενικά (μαύρη γραμμή), στην Ισπανία (με κίτρινο), στην Ιρλανδία (με πράσινο), στην Πορτογαλία (κόκκινο) και στην Ελλάδα (μπλε)
.
Εάν διαιρέσει κανείς τις πιστώσεις με τα νοικοκυριά της Ιρλανδίας, οι ξένες τράπεζες είχαν δανείσει εκείνη την εποχή το αστρονομικό ποσόν των 687.000 $ ανά νοικοκυριό – με τις γερμανικές να είναι περισσότερο εκτεθειμένες στην Ιρλανδία, παρά στην Ισπανία.
.
Το σπάσιμο της φούσκας
Περαιτέρω, όταν έσπασε ξαφνικά η φούσκα η κυβέρνηση της Ιρλανδίας, χωρίς να γνωρίζει το μέγεθος της υπερχρέωσης των τραπεζών, υποσχέθηκε να εγγυηθεί για αυτές – έτσι ώστε να καθησυχάσουν οι αγορές. Φυσικά οι γερμανικές τράπεζες άρχισαν να αποσύρουν αμέσως τα χρήματα τους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες – όπου όμως οι ιρλανδικές τράπεζες χρησιμοποιούσαν για την αποπληρωμή χρήματα της ΕΚΤ, αφού διαφορετικά θα χρεοκοπούσαν.
Η κυβέρνηση της Ιρλανδίας τότε, διαπιστώνοντας το μέγεθος του προβλήματος, το οποίο θα μεταφερόταν στους Πολίτες μέσω των εγγυήσεων που η ίδια είχε υποσχεθεί, άρχισε να υπαναχωρεί. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή (07.11.2010) ο διοικητής της ΕΚΤ απείλησε το υπουργό οικονομικών της χώρας με «εκδίωξη από το ευρώ» – εάν το ιρλανδικό δημόσιο δεν αναλάμβανε τα χρέη των τραπεζών, επιβαρύνοντας ανάλογα το δημόσιο χρέος, οπότε τους φορολογουμένους.
Η Ιρλανδία, υπό την προϋπόθεση βέβαια πως θα αναλάμβανε όλα τα χρέη των τραπεζών, θα ενισχυόταν με ένα πακέτο στήριξης από την Ευρώπη και το ΔΝΤ, ύψους 85 δις € – με την παράπλευρη υποχρέωση όμως να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα λιτότητας, έτσι ώστε να εξασφαλισθεί η αποπληρωμή του πακέτου. Προφανώς το μεγαλύτερο μέρος των 85 δις € (τα 64 δις € τελικά) θα κατευθυνόταν στις υπερχρεωμένες ιρλανδικές τράπεζες – από αυτές στις γερμανικές, στις βρετανικές κοκ.
Εάν διαιρέσει κανείς τα 64 δις € με τα 1,6 εκ. νοικοκυριά της Ιρλανδίας, θα διαπιστώσει πως το κάθε νοικοκυριό ανέλαβε να διασώσει τις τράπεζες με 40.000 € – μία τεράστια επιβάρυνση, εάν υπολογίσει κανείς τις τεράστιες ζημίες από την πτώση των τιμών των ακινήτων, καθώς επίσης όλα τα υπόλοιπα.
Εν τούτοις, η κυβέρνηση συμβιβάσθηκε αποδεχόμενη το στυγνό εκβιασμό της ΕΚΤ, ενώ οι Πολίτες ουσιαστικά δεν αντέδρασαν καθόλου – αποδεικνύοντας πως οι τοκογλύφοι γνωρίζουν πολύ καλά τη δουλειά τους.
