Τα ευρωπαράσιτα

(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)

“Ένας Ινδός στην καταγωγή ιδιοκτήτης εταιρείας λογισμικού, αποφάσισε κάποια ημέρα να αναλάβει προπονητής της ομάδας μπάσκετ της κόρης του – αν και δεν είχε παίξει ποτέ προηγουμένως μπάσκετ. Εκτός αυτού, η ομάδα δεν είχε καθόλου ταλέντο, τα κορίτσια δεν ήταν αρκετά ψηλά ούτε γρήγορα, ενώ οι όποιες ικανότητες τους ήταν διαφορετικές μεταξύ τους. Ο Ινδός όμως κατάφερε τελικά να προκριθούν στον τελικό, παρά τις αδυναμίες τους. Πως το έκανε;

Απλούστατα, έχοντας τις ικανότητες που απαιτούνται από έναν ηγέτη, ενώ ήθελε πραγματικά να «κερδίσει το παιχνίδι», επέλεξε μία «αντισυμβατική στρατηγική». Ειδικότερα, γνωρίζοντας ότι η ομάδα του ήταν κατώτερη των ανταγωνιστών της, εάν έπαιζε όπως αυτές, αποφάσισε να αλλάξει εντελώς τον καθιερωμένο τρόπο του παιχνιδιού – σύμφωνα με τον οποίο όταν μία ομάδα έχει στην κατοχή της τη μπάλα, επιτίθενται όλοι μαζί ενώ, αμέσως μετά, ξανά όλοι μαζί επιστρέφουν στην άμυνα.

Ο Ινδός έδωσε την εντολή στην ομάδα του να παραμένει δίπλα στους αντιπάλους της (pressing), σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, όταν δεν είχε στην κατοχή της τη μπάλα. Με την επιθετική αυτή αμυντική στρατηγική οι παίκτριες κατάφερναν να παίρνουν τη μπάλα από τους αντιπάλους τους και να πετυχαίνουν καλάθια” (M.Gladwell).

.

Άποψη

Τα πράγματα είναι πολλές φορές αρκετά πιο εύκολα από ότι νομίζουμε – ενώ ορισμένες «συμπεριφορές» είναι πολύ πιο κατανοητές και απλούστερες στην ερμηνεία τους, από όσο φανταζόμαστε.

Στα πλαίσια αυτά, εάν αναρωτηθεί κανείς κατά πόσον θέλει η πρωσική, προτεσταντική κυβέρνηση της Γερμανίας την πολιτική, την τραπεζική και τη δημοσιονομική ενοποίηση της Ευρωζώνης, η απάντηση είναι ολοφάνερη: δεν τη θέλει καθόλου.

Για την απαιτούμενη τεκμηρίωση της απάντησης αρκεί να διαπιστώσει κανείς ότι, δεν κάνει απολύτως τίποτα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των υπολοίπων – ακολουθώντας μία «χαιρέκακη» στρατηγική, η οποία ωφελεί μόνο την ίδια.

Για παράδειγμα, εάν ήθελε πραγματικά να συμβάλλει στην επίλυση των προβλημάτων των χωρών του Νότου ή της Ανατολικής Ευρώπης, τότε, μεταξύ άλλων,

 .

(α)  θα αύξανε την εσωτερική της κατανάλωση (την οποία διατηρεί χαμηλή μέσω του έντεχνου εκφοβισμού των πολιτών της, καθώς επίσης της διατήρησης των μισθών κάτω από το επίπεδο αύξησης της παραγωγικότητας), εισάγοντας προϊόντα αποκλειστικά και μόνο από τις συγκεκριμένες χώρες,

(β)  θα επένδυε στην πραγματική οικονομία των «εταίρων» της, αντί στην Κίνα, στη Βραζιλία και αλλού, ιδρύοντας παραγωγικές βιομηχανίες εντός της Ευρώπης,

(γ)  θα διευκόλυνε τη βιώσιμη χρηματοδότηση τους από τις αγορές – μέσω της υιοθέτησης των ευρωομολόγων ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο και, τέλος,

(δ)  θα συνέδεε την πολιτική λιτότητας με μέτρα ανάπτυξης, έτσι ώστε να διατηρηθεί τουλάχιστον σταθερός ο παρανομαστής της σχέσης Χρέος/ΑΕΠ – επίσης, να μην αυξάνεται κατακόρυφα η ανεργία, να μην εξαθλιώνονται οι Πολίτες, να μην κλιμακώνονται οι δημόσιες δαπάνες με τον ταυτόχρονο περιορισμό των εσόδων, να μην «καίγονται» χρήματα, να μην χάνονται οι ανθρώπινες δεξιότητες κοκ.

 .

Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, θα φρόντιζε να εξοφλήσει σταδιακά τα χρήματα που τις οφείλει, τουλάχιστον από το κατοχικό δάνειο.

Προφανώς δεν θα υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να μειώσει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων της, περιορίζοντας τις εξαγωγές – αφού θα συνέβαλλε στην εξισορρόπηση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της (διάγραμμα), αυξάνοντας τις εισαγωγές.

.

.

Φυσικά γνωρίζει ότι, τα πλεονάσματα που επιτυγχάνονται από μία οικονομία είναι εις βάρος των υπολοίπων – αφού τα πλεονάσματα του ενός είναι νομοτελειακά ίσα με το/τα ελλείμματα των άλλων.

Επομένως, επειδή είναι εν γνώσει της τόσο τα προβλήματα, όσο και οι λύσεις τους, τις οποίες δεν υιοθετεί, δεν έχει καμία απολύτως πρόθεση να συμβάλλει στη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης – επιδιώκοντας αφενός μεν την ανεξαρτησία της από τις Η.Π.Α. με τη βοήθεια της ΕΕ, αφετέρου την απολυταρχική ηγεμονία της σε έναν χώρο, τον οποίο θεωρούσε ανέκαθεν «ζωτικό» για την οικονομία της (Ευρασία).

To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)