Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας

.

“Η κρίση χρέους της πατρίδας μας, η οποία έχει δυστυχώς εξελιχθεί σε πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική κρίση, έχει προκαλέσει τη δημιουργία νέων πολιτικών κινημάτων – ορισμένα από τα οποία είναι πολύ αξιόλογα, ενώ θα συμμετέχουν στις Ευρωεκλογές. Φυσικά πρέπει να είναι κανείς πάντοτε επιφυλακτικός, αφού δεν μπορεί να τα κρίνει από τις πράξεις τους, αλλά από τα πολιτικά τους προγράμματα, καθώς επίσης από τα στελέχη τους. Ένα από τα σχετικά καινούργια κόμματα είναι και ο Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας, στον οποίο αναφερόμαστε παρακάτω“. 

 .

Άποψη

Όταν κάποιος έρχεται σε επαφή με τα στελέχη ενός πολιτικού κόμματος, ο βασικός κορμός του οποίου αποτελείται από απόστρατους αξιωματικούς των Ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, το πρώτο πράγμα που έρχεται στη μνήμη του είναι η στρατιωτική δικτατορία – ένα από τα πιο σκοτεινά κομμάτια της ιστορίας μας, το οποίο οδήγησε την πατρίδα μας σε πολλές, επώδυνες περιπέτειες.

Εν τούτοις, διαπιστώνοντας από τη συζήτηση ένα δεύτερο «συστατικό της επωνυμίας», τη «χρυσή μεσότητα» του Αριστοτέλη, καθώς επίσης τους δύο βασικούς πυλώνες της πολιτικής ιδεολογίας που πρεσβεύει το κίνημα, τη μικτή οικονομία σε καθεστώς άμεσης δημοκρατίας*, αλλάζει σταδιακά τη σκοτεινή εικόνα στο μυαλό του – αντιλαμβανόμενος πως ο στρατός δεν είναι σε καμία περίπτωση συνώνυμος με τη δικτατορία. Αντίθετα, είναι ιερό καθήκον του η προστασία της χώρας, όταν κινδυνεύει αφενός μεν η εθνική της κυριαρχία, αφετέρου η ελευθερία, η ασφάλεια, η κοινωνική συνοχή και η ευημερία των Πολιτών της.

Η εικόνα αλλάζει πολύ περισσότερο, όταν συμπεραίνει κανείς πως υπάρχουν σε μεγάλο βαθμό αυτά που πρέπει να διακρίνουν ένα πολιτικό κόμμα: η ειλικρίνεια, οι αξίες και οι ικανότητες, αρμονικά συνδεδεμένες με εκείνον τον υγιή πατριωτισμό, ο οποίος δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον «αρρωστημένα επεκτατικό, ρατσιστικό και πολεμοχαρή εθνικισμό».

Περαιτέρω, ακούγοντας πως ο μοναδικός λόγος της απόφασης ίδρυσης του κόμματος ήταν η συνταγματική υποχρέωση των δυνάμεων άμυνας και ασφάλειας της χώρας, να προστατεύουν την πατρίδα τους, τους φορολογουμένους πολίτες της δηλαδή, οι οποίοι τόσα χρόνια συντηρούν το στρατό με τα δικά τους χρήματα για ώρα ανάγκης, ενώ εμπιστεύονται στο στρατό τα παιδιά τους για να εκτίσουν τη θητεία τους, δεν μπορεί να τοποθετηθεί αρνητικά.

Πολύ περισσότερο, όταν διαπιστώνει πως τα μέλη του κόμματος δεν θεωρούν (αμυντικό) πόλεμο μόνο το συμβατικό, αλλά και τον οικονομικό. Βέβαια, οι απόστρατοι δεν έχουν την κατάλληλη εκπαίδευση για έναν τέτοιο πόλεμο – την οποία όμως διαθέτουν τα υπόλοιπα στελέχη και μέλη του κινήματος που δεν προέρχονται από το στρατό. Αν και δεν έχουν όμως την εκπαίδευση, διαθέτουν την οργάνωση και τις ηθικές αξίες που απαιτεί μία τέτοια πρωτοβουλία – τις οποίες όχι μόνο επιθυμούν, αλλά και είναι υποχρεωμένοι να θέσουν στη διάθεση των Πολιτών και της πατρίδας τους.

Συνεχίζοντας, ο Σύνδεσμος ιδρύθηκε σαν πολιτικό κόμμα, εκπροσωπούμενος σε όλες τις περιοχές της χώρας και όχι μόνο στην Αθήνα, επειδή αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος δραστηριοποίησης σε μία δημοκρατία – ο οποίος είναι απολύτως σεβαστός. Παράλληλα, επιδιώκεται η συνταγματική αλλαγή, με στόχο την προοδευτική εξέλιξη της δημοκρατίας – από κοινοβουλευτική, η οποία έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της, σε άμεση. Φυσικά σταδιακά, με απόλυτα διαφανείς, δημοκρατικές διαδικασίες, καθώς επίσης με την ενδεχόμενη συμφωνία των Πολιτών, μέσα από ένα ανάλογο δημοψήφισμα.

Σκοπός του Συνδέσμου είναι σε κάθε περίπτωση η εκλογική του ανάδειξη, από ψηφοφόρους όλων των πολιτικών πεποιθήσεων και εισοδηματικών τάξεων – έτσι ώστε να έχει εκείνη την κρίσιμη «διαπραγματευτική ικανότητα», η οποία θα του επιτρέπει να συμμετέχει ενεργητικά στα κοινά, με αποκλειστικό και μόνο στόχο να υπηρετήσει τους Έλληνες πολίτες.

Είναι προφανώς υποχρέωση όλων των Ελλήνων, οι οποίοι ενδιαφέρονται ανιδιοτελώς για την πατρίδα τους, από όπου και αν προέρχονται, να μην επιτρέψουν την περαιτέρω κομματική και λοιπή διαφθορά, τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, την εξαθλίωση των Πολιτών, τη φτωχοποίηση, τον αφελληνισμό και τη φυλετική εκκαθάριση που ευρίσκονται σε εξέλιξη.

Στη λογική αυτή «συντάσσεται» και ο Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας, τα στελέχη και τα μέλη του οποίου δεν θέλουν την εξουσία για την εξουσία, αλλά απλά να συμμετέχουν, ως οφείλουν, στην ορθολογική επίλυση των προβλημάτων της πατρίδας τους – αυτής της πλούσιας και ευλογημένης από το Θεό χώρας, η οποία δυστυχώς καταληστεύθηκε από ορισμένα κόμματα και οδηγήθηκε χωρίς κανένα λόγο στη χρεοκοπία.

Φυσικά κάτι τέτοιο προϋποθέτει τη στήριξη του από εκείνους τους Πολίτες, οι οποίοι θα κρίνουν πως μπορούν να τον εμπιστευθούν – έχοντας πεισθεί για τις ειλικρινείς προθέσεις, αλλά και για τις ικανότητες των μελών του. Άλλωστε ο Σύνδεσμος γνωρίζει πολύ καλά, από την ίδια του τη φύση ότι, η εμπιστοσύνη κερδίζεται, δεν χαρίζεται – οπότε θα κριθεί από τις πράξεις και όχι από τα λόγια ή από τις υποσχέσεις του.

Σε κάθε περίπτωση, το να παραμένει κανείς απλός θεατής των εξελίξεων, γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από μία κυβέρνηση που δεν λαμβάνει η ίδια τις αποφάσεις (αλλά ούτε και από εκείνα τα διεφθαρμένα πολιτικά κόμματα, τα οποία ισχυρίζονται πως μπορούν να αυτοεξυγιανθούν, αυτοτιμωρούμενα), είναι σίγουρα εντελώς ανεύθυνο.

Επομένως, θα ήταν ασυγχώρητο να παραμείνουν απαθείς παρατηρητές όλοι εκείνοι που μπορούν να συμβάλλουν στη δημιουργία ενός καλύτερου μέλλοντος για την πατρίδα τους – ειδικά αυτήν την εποχή, όπου η Ελλάδα έχει την ανάγκη όλων των Ελλήνων, είτε αυτοί είναι στρατιωτικοί, είτε υπάλληλοι, είτε επιχειρηματίες, είτε ευρίσκονται στο εσωτερικό, είτε στο εξωτερικό.

Ολοκληρώνοντας, τόσα χρόνια η Ελλάδα προσέφερε πάρα πολλά στους Πολίτες της, οι οποίοι είναι σήμερα υποχρεωμένοι να τα ανταποδώσουν – παρά το ότι εμποδίζονται σκόπιμα από τη «σκιώδη εξουσία» που συνεχίζει να καταστρέφει την οικονομία της χώρας, να καταπατεί το σύνταγμα, να αποδυναμώνει το Κράτος Δικαίου, να οδηγεί στη χρεοκοπία χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, να καταδικάζει στην ανεργία σχεδόν 1,5 εκ. ανθρώπους, καθώς επίσης να «εξορίζει» έναν συνεχώς μεγαλύτερο αριθμό Ελλήνων.

Στα πλαίσια αυτά, θλίβεται κανείς όταν διαπιστώνει ότι, ορισμένες ομάδες πλουσίων Ελλήνων μεταφέρουν τα χρήματα, τα πλοία, τις συναλλαγές ή τις επιχειρήσεις τους σε ξένες χώρες, με την αιτιολογία πως αυτό επιτάσσει το συμφέρον τους – αφού η Ελλάδα δεν τους προσφέρει, όσα τους παρέχουν τα άλλα κράτη.

Αν και δεν αμφιβάλλουμε για το συγκεκριμένο γεγονός, για τις αδυναμίες της οικονομικής πολιτικής δηλαδή, έχουμε την άποψη ότι, δεν θα έπρεπε να υπερισχύει η ιδιοτέλεια του πατριωτισμού τους – σήμερα τουλάχιστον, όπου η Ελλάδα τους έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ στη μακραίωνη ιστορία της.

.

* Μικτή οικονομία: Οι κοινωφελείς (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ), οι στρατηγικές (ΟΤΕ), καθώς επίσης οι κερδοφόρες εταιρείες (ΟΠΑΠ), στην ιδιοκτησία του δημοσίου – όλες οι υπόλοιπες, χωρίς καμία εξαίρεση, στον ιδιωτικό τομέα, έτσι ώστε το κράτος να περιορίζεται στον έλεγχο των επιχειρήσεων, κατέχοντας ένα μικρό μόνο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας. Μία κρατική τράπεζα, με στόχο την προώθηση των επενδύσεων στην πραγματική οικονομία, καθώς επίσης την ασφάλεια των καταθέσεων – η κεντρική τράπεζα 100% κρατική.

 .

Άμεση δημοκρατία: Η συμμετοχή όλων των Πολιτών στην ψήφιση των βασικών νόμων, καθώς επίσης στον έλεγχο τόσο της κεντρικής, όσο και των τοπικών εξουσιών – με δημοψηφίσματα, κατά το παράδειγμα της Αρχαίας Ελλάδας και της Ελβετίας σήμερα (το σύστημα της οποίας οφείλεται στον Ι. Καποδίστρια).

Βασίλης Βιλιάρδος, για το Analyst.gr