Στα πλαίσια αυτά, η διαστρέβλωση των αγορών είναι τόσο μεγάλη, ώστε οι κακές ειδήσεις όπως, για παράδειγμα, η μείωση του ρυθμού ανάπτυξης ή η αύξηση της ανεργίας, εκτοξεύουν τις τιμές των μετοχών – όταν στο παρελθόν οδηγούσαν στη ραγδαία πτώση τους. Αντίθετα οι καλές ειδήσεις, όσον αφορά την εξέλιξη της πραγματικής οικονομίας, προκαλούν την κατάρρευση των χρηματιστηρίων.
Η αιτία είναι το ότι, για τους επενδυτές οι κακές ειδήσεις σημαίνουν είτε μείωση των επιτοκίων εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών, είτε αύξηση των ποσοτήτων χρήματος από την εκάστοτε κεντρική τράπεζα. Έχοντας πάψει λοιπόν να ενδιαφέρονται για την πραγματική οικονομία, αντιμετωπίζουν τις κακές ειδήσεις ως ευκαιρία, ενώ τις καλές ως κίνδυνο – επειδή υποθέτουν πως οι κεντρικές τράπεζες, εάν τυχόν διαπιστώσουν την καλυτέρευση της οικονομίας, θα μειώσουν τη ρευστότητα ή θα αυξήσουν τα επιτόκια, στερώντας χρήματα από τα καζίνο της Wall Street, της Γερμανίας, της Βρετανίας, της Ιαπωνίας κοκ.
Ολοκληρώνοντας οι αμερικανικές εταιρείες αξιολόγησης, γνωρίζοντας το θέατρο του παραλόγου που παίζεται στην Ευρώπη όπως, για παράδειγμα, τον «καλλωπισμό» των οικονομικών στοιχείων της Ισπανίας, έτσι ώστε να αποφευχθεί η πανάκριβη διάσωση της από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό, καθώς επίσης για να «προσελκυσθούν» οι επενδυτές (αγορά ομολόγων του δημοσίου της), λειτουργούν πλέον με πολιτικά κριτήρια – παίρνοντας κατευθύνσεις, οδηγίες καλύτερα, από τις Η.Π.Α.
Με στόχο τους ουσιαστικά το μηχανισμό στήριξης (ESM), αφού εκεί βρίσκονται τα πολλά χρήματα, ενεργούν έτσι ώστε να αυξάνονται τα επιτόκια δανεισμού του – τα οποία δεν επηρεάζονται καθόλου από τις αναβαθμίσεις των αδύναμων χωρών (Ελλάδα, Κύπρος, Ισπανία), αλλά, σε μεγάλο βαθμό, από τις υποβαθμίσεις τω ισχυρών (Γαλλία, Ολλανδία, Αυστρία).
.
Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ
Στην ήπειρο μας δημιουργείται πλέον μία κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία σοβιετικού τύπου, με τη Γερμανία, την 4η μεγαλύτερη χώρα του πλανήτη, όσον αφορά το ΑΕΠ, στη θέση της τότε Ρωσίας.
Παρά το ότι αυξάνεται η ανεργία, ειδικά αυτή των νέων στην «περιφέρεια» (διάγραμμα που ακολουθεί), η κατανάλωση περιορίζεται και η ανάπτυξη παραπαίει, η εθνοσοσιαλιστική Γερμανία (άρθρο μας) επιμένει στη συντηρητική πολιτική – από την οποία η ίδια τρέφεται, αυξάνοντας συνεχώς την ισχύ της.
.
Εξέλιξη ανεργίας κατά χώρα
.
Από τη άλλη πλευρά η ΕΚΤ αργεί να ενεργήσει – αν και η πρόσφατη, ξαφνική μείωση των επιτοκίων, αποτέλεσε σοκ για πολλούς επενδυτές. Ήταν όμως απόλυτα προβλεπόμενη – κρίνοντας από το ότι η μείωση του δανεισμού του ιδιωτικού τομέα στην Ευρώπη, ήταν η υψηλότερη στην ιστορία της.
Σύμφωνα με την ίδια την ΕΚΤ, η ποσότητα χρήματος συρρικνώθηκε ξανά, στο 1,4% (διάγραμμα που ακολουθεί), ευρισκόμενη πολύ κάτω από την επιθυμητή αύξηση στο 4,5%, με τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά να μειώνουν το δανεισμό τους κατά 2,1% τον Οκτώβριο – γεγονός που αποτελεί ρεκόρ στην Ευρώπη.
.
Ποσότητα χρήματος τον Οκτώβριο
.
Περαιτέρω, ενώ η «πιστωτική επέκταση» των νοικοκυριών παραμένει χαμηλή αλλά θετική (0,1%), η πτώση του δανεισμού (-3,7%) στις επιχειρήσεις είναι εξαιρετικά επικίνδυνη – με τις διαφορές από χώρα σε χώρα να είναι πάρα πολύ μεγάλες.
Για παράδειγμα, ενώ ο γαλλικός επιχειρηματικός τομέας αποδείχθηκε ανθεκτικός στην κρίση δανεισμού, τα δάνεια προς τις εταιρείες στην Ιταλία μειώθηκαν κατά -5,7% (πάντοτε σε ετήσια βάση), στην Πορτογαλία κατά -6,6% και στην Ισπανία κατά -19,3% – γεγονός που ενισχύει την άποψη μας, περί εντελώς πλασματικών στοιχείων στη χώρα.
Όπως τεκμηριώνεται δε από το διάγραμμα που ακολουθεί, μόνο στην Ελλάδα τα δάνεια προς τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά ήταν αρνητικά μεν (-5%), αλλά ισορροπημένα, αντίστοιχα με την ύφεση – ενώ από το δεύτερο διάγραμμα φαίνεται πως στις περισσότερες χώρες η εξέλιξη των εταιρικών δανείων είναι εξαιρετικά αρνητική.
.
Δάνεια σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά
.
Χωρίς να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, οφείλουμε να τονίσουμε ακόμη μία φορά την «ισπανική προπαγάνδα» – τις αναφορές περί επιστροφής της χώρας σε βιώσιμη ανάπτυξη δηλαδή, όταν κανένα οικονομικό μέγεθος της δεν το επιβεβαιώνει.
Η Ευρωζώνη πάντως βυθίζεται όλο και περισσότερο στην κρίση. Κατευθύνεται σε μία ύφεση άνευ προηγουμένου, η οποία θα εντείνει το πρόβλημα της υπερχρέωσης όλων σχεδόν των χωρών – μη εξαιρουμένων των κρατών του «ευρωπαϊκού πυρήνα».
