Αν και το ποσοστό των φαρμάκων ως προς το ΑΕΠ λοιπόν της Ελλάδας είναι πολύ υψηλό (2,4% το 2007, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ), σε αρκετές άλλες «φτωχές» χώρες κινείται σε ανάλογα ύψη (2,3% στην Ουγγαρία, 2,2% στην Σλοβακία και στην Πορτογαλία), ενώ στις πλουσιότερες είναι πολύ χαμηλότερο (0,6% στο Λουξεμβούργο). Στον πίνακα τώρα που ακολουθεί φαίνεται το ποσοστό κέρδους των φαρμακείων σε ορισμένες χώρες, τo 2011:
.
| Χώρα |
Ποσοστό |
Χώρα |
Ποσοστό |
| Ιρλανδία |
28% |
Ολλανδία |
27% |
| Ισπανία |
26% |
Γαλλία |
25% |
| Ελλάδα |
24% |
Φιλανδία |
23% |
| Αυστρία |
25% |
Ελβετία |
22% |
| Γερμανία |
14% |
Βέλγιο |
20% |
Πηγή: EFPIA
.
Συνεχίζοντας, απορεί κανείς με την ηγεσία της χώρας όχι μόνο όσον αφορά την Υγεία, αλλά και πολλούς τομείς της οικονομικής πολιτικής – ξεκινώντας από τον ισχυρισμό του υπουργού σε σχέση με τη φορολόγηση των Ελλήνων, η οποία «υπολείπεται» κατά 4%, οπότε θα πρέπει να αυξηθεί ανάλογα!
Προφανώς αδυνατεί να κατανοήσει ότι, η φορολόγηση οφείλει να είναι σε σχέση με την ανταποδοτικότητα των φόρων, η οποία είναι απαραίτητη για τη δημιουργία της απαιτούμενης φορολογικής συνείδησης – εκτός εάν είναι της άποψης πως η «καταστολή», το κλείσιμο δηλαδή στις φυλακές, είναι η καταλληλότερη μέθοδος για την είσπραξη των φόρων.
Στα πλαίσια αυτά, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ισχυρισθεί κανείς πως η ανταποδοτικότητα των φόρων στην Ελλάδα, η παροχή δηλαδή σωστών υπηρεσιών στους τομείς της παιδείας, της υγείας κλπ. από το δημόσιο, είναι αντίστοιχη με αυτήν της Γερμανίας, της Ολλανδίας κλπ., με τις οποίες συγκρίνει τη χώρα μας.
Εκτός αυτού, είναι φυσικά πολύ διαφορετικό το να επιβαρύνει κανείς το μισθό ενός Γερμανού εργαζομένου ύψους 2.000 € με περισσότερους φόρους, από ότι το μισθό ενός Έλληνα, ύψους 600 € – κάτι που ισχύει φυσικά και για τις επιχειρήσεις, όσον αφορά την κερδοφορία τους.
Τα 600 € είναι προφανώς κάτω από το ελάχιστο κόστος διαβίωσης οπότε, η παραμικρή επιβάρυνση τους, είναι «θανατηφόρα» – κάτι που δεν συμβαίνει με τα 2.000 €, πόσο μάλλον σε χώρες, όπως η Γερμανία, στις οποίες το κόστος διαβίωσης (επίπεδο των τιμών) είναι πολύ χαμηλότερο, σε σχέση με την Ελλάδα.
Από την άλλη πλευρά, όταν διαπιστώνεται ότι η Ελλάδα, μετά την υπογραφή του PSI, είναι η πρώτη χώρα στον πλανήτη που έχει υποθηκεύσει ολόκληρη τη δημόσια περιουσία της, επιτρέποντας να υπαχθεί το σύνολο του χρέους της στο αγγλικό δίκαιο, τι μπορεί να υποτεθεί, όσον αφορά την επάρκεια, τις ικανότητες, τις προθέσεις ή/και τον πατριωτισμό των πολιτικών της;
Περαιτέρω, όταν ενημερώνεται κανείς σχετικά με την «άνευ όρων εκχώρηση» του ονόματος «φέτα» ή «ελιές Καλαμάτας» στους Καναδούς, γνωρίζοντας πόσο σημαντικά είναι τα συγκεκριμένα προϊόντα για την οικονομία της Ελλάδας (η φέτα είναι η ναυαρχίδα της γεωργικής μας βιομηχανίας, απασχολώντας πολλές χιλιάδες εργαζομένους, με τεράστιες προοπτικές ανάπτυξης και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας), είναι δυνατόν να μην χαρακτηρίσει ως ενδοτική τη συμπεριφορά αυτών που υπέγραψαν τα συμφωνία;
Φυσικά το ίδιο ισχύει και για την υπαγωγή της χώρας μας στο ΔΝΤ, την οποία προκάλεσαν σκόπιμα οι «αλλοιώσεις» των στατιστικών στοιχείων, καθώς επίσης ο χειρισμός εκ μέρους της τότε κυβέρνησης – η οποία θα μπορούσε να είχε επιλέξει μία από τις πολλές, πολύ πιο ανώδυνες λύσεις που είχε τότε στη διάθεση της, χωρίς να δημιουργηθεί κανένα απολύτως πρόβλημα στη Ελλάδα.
Ολοκληρώνοντας, μόνο ως «νέους γενίτσαρους» μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει αυτούς που οδηγούν σκόπιμα την πατρίδα τους στη λεηλασία, στην υποδούλωση και την καταστροφή – ελπίζοντας ότι οι Έλληνες, «υπερβαίνοντας» τη δειλία τους, θα αντιδράσουν κάποια στιγμή ορθολογικά, χωρίς να περιμένουν την απόλυτη εξαθλίωση τους, όπως έχουν κάνει δυστυχώς πολλά από τα θύματα του ΔΝΤ στο παρελθόν.
