“Οι Αμερικανοί Πολίτες χρειάστηκαν είκοσι ολόκληρα χρόνια, καθώς επίσης τη χρηματιστηριακή καταστροφή του 2008, για να καταλάβουν τις αληθινές επιπτώσεις των αποκρατικοποιήσεων – καθώς επίσης για να αποδεχθούν τη θλιβερή πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία, ο ταχύτερος τρόπος της ιδιωτικοποίησης του πλούτου είναι η κλοπή”.
(Το άρθρο αποτελείται από 2 σελίδες)
Ανάλυση
Η πατρίδα μας ανήκει στις ελάχιστες εκείνες χώρες, οι οποίες μπορούν να ξεπεράσουν την κρίση υπερχρέωσης με δικά τους μέσα – χωρίς διαγραφή, με την απλή επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των ομολόγων του δημοσίου (ανακύκλωσης ουσιαστικά, αφού καμία χώρα στον πλανήτη δεν είναι υποχρεωμένη να εξοφλεί το σύνολο των χρεών της), Βέβαια, σε συνδυασμό με το βασικό επιτόκιο της ΕΚΤ, με την εκδίωξη του ΔΝΤ, καθώς επίσης με ένα ρεαλιστικό, χρηματοδοτούμενο σχέδιο ανάπτυξης της οικονομίας της.
Έχοντας ουσιαστικά προβλήματα ρευστότητας και όχι φερεγγυότητας (όπου το βασικό χαρακτηριστικό της περιορισμένης ρευστότητας είναι η αδυναμία πώλησης περιουσιακών στοιχείων, ακόμη και σε τιμή πολύ χαμηλότερη από αυτήν που πραγματικά αξίζουν), ευρίσκεται σε καλύτερη θέση ακόμη και από τη Γερμανία – αφού δεν της χρωστούν, όπως συμβαίνει με τη Γερμανία (η οποία δύσκολα θα εισπράξει τις απαιτήσεις της), αλλά χρωστάει, ενώ η σημαντικότατη δημόσια περιουσία της (ξανά σε αντίθεση με τη Γερμανία), είναι σχεδόν ανέπαφη.
Οι επιτυχίες της τώρα, μετά από τη μακρόχρονη ύφεση, στην οποία υποχρεώθηκε εγκληματικά από τις κυβερνήσεις της, δεν είναι φυσικά η δήθεν επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος – αφού παραμένει ελλειμματική κατά 3,21 δις €, όσον αφορά το πρωτογενές πλεόνασμα (9,041 δις € το κανονικό έλλειμμα), σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας (άρθρο).
Όλες οι αναφορές περί ενός δήθεν πρωτογενούς πλεονάσματος, το οποίο ανακοινώθηκε από την κυβέρνηση, είναι εκτός τόπου και χρόνου – όπως επίσης οι ανόητες «εκ των υστέρων αιτιολογίες» ορισμένων ΜΜΕ, οι οποίες ελπίζουμε να οφείλονται σε άγνοια και όχι σε χειραγώγηση.
Η Τράπεζα της Ελλάδας, είτε τη συμπαθούμε, είτε όχι (επειδή ανήκει σε ξένους τοκογλύφους), δεν παραποιεί τα στοιχεία, δεν ψεύδεται και δεν κάνει συγκρίσεις περιόδων, με διαφορετικούς τρόπους υπολογισμού. Στον πίνακα της, ο οποίος αφορά το πρωτογενές αποτέλεσμα του κρατικού προϋπολογισμού, αναφέρει καθαρότατα την επιδείνωση του – σε σχέση με την αντίστοιχη χρονική περίοδο του έτους (από -327 εκ € το 2012, στα – 3,21 δις € το 2013).
Οι μεγάλες επιτυχίες της Ελλάδας προέρχονται ολοκληρωτικά από τον ιδιωτικό της τομέα – ενώ ο δημόσιος τομέας της, η κυβέρνηση καλύτερα, απέτυχε παταγωδώς. Αναφερόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, εξαιρούμε φυσικά τους «διαπλεγμένους» με την πολιτική ιδιώτες – τους «κρατικοδίαιτους», όπως ονομάζονται γενικότερα.
Η κυβέρνηση απέτυχε, επειδή δεν αντιλήφθηκε την πραγματική «αποστολή» της – ενώ προέκρινε, ως δήθεν διαρθρωτικές αλλαγές, τις εγκληματικές μειώσεις των μισθών, τους υπέρογκους «κεφαλικούς» φόρους, την εκποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων (με την ανόητη δικαιολογία ότι είναι ζημιογόνες, όταν όλες οι επιχειρήσεις μπορούν να είναι κερδοφόρες, εάν έχουν τη σωστή διοίκηση και διαχείριση), τα χαράτσια κοκ.
Ουσιαστικά δεν προώθησε σχεδόν καμία σημαντική διαρθρωτική αλλαγή – όπως, για παράδειγμα, τη σωστή διαχείριση των δημοσίων επιχειρήσεων, τη δημιουργία ενός σταθερού, δίκαιου και ορθολογικού φορολογικού πλαισίου, την οικοδόμηση ενός αναπτυξιακού, υγιούς και ανεμπόδιστου επιχειρηματικού περιβάλλοντος, την επίτευξη ενός παραγωγικού δημοσίου τομέα στην υπηρεσία των πολιτών, την καταπολέμηση της πολιτικής και συνδικαλιστικής διαφθοράς, την προσέλκυση επενδύσεων, τη σύνταξη ενός κρατικού ισολογισμού (στον οποίο να φαίνεται όχι μόνο τι χρωστάμε, αλλά και τι έχουμε), την εισαγωγή του διπλογραφικού λογιστικού συστήματος στο δημόσιο, την εκπόνηση ενός οργανογράμματος, με τους υπαλλήλους που απαιτούνται για την κάθε δημόσια υπηρεσία, καθώς επίσης τα απαραίτητα προσόντα κλπ.
Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν φυσικά ότι τρέφουμε αυταπάτες, θεωρώντας ότι μία άλλη κυβέρνηση θα μπορούσε να τα καταφέρει – αφού δεν βλέπουμε καμία καλύτερη στο πολιτικό στερέωμα (αντίθετα, μάλλον χειρότερες).
–
ΟΙ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ
Οι επιτυχίες του ιδιωτικού τομέα μας, ο οποίος είναι από τους λιγότερο χρεωμένους στην Ευρώπη (πίνακας στο άρθρο μας), είναι ολοφάνερες. Επομένως, παρά τα τεράστια εμπόδια που τοποθετεί στο δρόμο του η πολιτική, καταρρακώνοντας την έμφυτη εμπορική διάνοια των Ελλήνων, τελικά θα τα καταφέρει – οδηγώντας την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση. Οι επιτυχίες αυτές είναι οι εξής:
(α) Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών
Με εξαίρεση μία μόνο, οι μεγάλες ελληνικές τράπεζες κατάφεραν να αυξήσουν τα κεφάλαια τους ανάλογα με τις προϋποθέσεις που τέθηκαν – 10% ιδιωτική τοποθέτηση κλπ. Παράλληλα, οι προοπτικές να κάνουν χρήση των δικαιωμάτων τους, «εξαγοράζοντας» ουσιαστικά το μερίδιο που πήρε το *ΤΧΣ στο μέλλον, είναι θετικές – εκτός εάν η χώρα βυθιστεί ξανά στην ύφεση και στην ανασφάλεια (έξοδος από το ευρώ κλπ.), με υπαιτιότητα βέβαια της Πολιτείας.
–
ΕΙΣΗΓΗΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ – ΣΕΛΙΔΑ 129
*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση.
–
Όπως φαίνεται από τον προϋπολογισμό του 2013, το δημόσιο χρέος (γενικής κυβέρνησης) τοποθετήθηκε στα 346,2 δις € (189,1% του ΑΕΠ) – αφού για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών υπολογίσθηκε το ποσόν των 48,5 δις €.
Επειδή τώρα οι τράπεζες χρειάσθηκαν κάτω από 27 δις €, το δημόσιο θα ωφεληθεί (δεν θα πάρει το προϋπολογιζόμενο δάνειο, θα περιορισθεί ανάλογα το δημόσιο χρέος), με ένα ποσόν που θα υπερβαίνει τα 21,5 δις €.
Εάν δε πάψουν να υπάρχουν οι φόβοι κατάρρευσης της Ελλάδας (βίαιης ή εκ των έσω «ανατροπής» της κυβέρνησης, εξόδου από την Ευρωζώνη, δικτατορίας, δήμευσης των τραπεζικών λογαριασμών όπως στην Κύπρο κοκ.), θα μπορούσε να επιστρέψει σύντομα ένα μεγάλο μέρος των τραπεζικών καταθέσεων (περί τα 100 δις €) – οι οποίες τοποθετήθηκαν είτε σε τράπεζες του εξωτερικού, είτε οπουδήποτε αλλού.
Το αποτέλεσμα θα ήταν να εξυγιανθεί εντελώς το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα, με ίδια μέσα και χωρίς την ανάγκη του ΤΧΣ, καθώς επίσης να δοθούν ξανά δάνεια στην πραγματική οικονομία – εκτός αυτού, να εισρεύσουν αργότερα στα κρατικά ταμεία και τα 27 δις €, μειώνοντας ανάλογα το δημόσιο χρέος. Το αποτέλεσμα θα είναι ακόμη θετικότερο, εάν επί πλέον επιλυθεί σωστά το πρόβλημα των κατασχέσεων – προς όφελος όλων (άρθρο μας).
