Η κακή παγκόσμια οικονομική κατάσταση, σε συνδυασμό με τη μαζική αποχώρηση των επενδυτών από τις αναπτυσσόμενες χώρες (Ινδονησία, Τουρκία κλπ.), καθώς επίσης από τα κράτη της BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Ν. Αφρική), υποχρεώνει τη Ρωσία να υιοθετήσει με τη σειρά της την πολιτική λιτότητας – παρά το ότι ο πρόεδρος της είχε υποσχεθεί στους Πολίτες της χώρας του προεκλογικά ότι, θα αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες, από την παιδεία έως την άμυνα.
Όπως φαίνεται, το υπουργείο οικονομικών της χώρας θα εισπράξει το έτος που διανύουμε περί το 1 τρις ρούβλια λιγότερα – ποσόν που αντιστοιχεί με περίπου 22 δις €. Κυριότερη αιτία είναι τα μειωμένα φορολογικά έσοδα, καθώς επίσης οι πολύ περιορισμένες ιδιωτικοποιήσεις – αφού πολλές ξένες επιχειρήσεις, αλλά και αρκετοί εγχώριοι μεγιστάνες, δεν εμπιστεύονται τα τελευταία χρόνια την πολιτική ηγεσία, μετά την σύλληψη του ιδιοκτήτη της μεγαλύτερης πετρελαϊκής εταιρείας της χώρας (M. Khodorkovsky), καθώς επίσης τη δήμευση της από το κράτος (Yukos oil).
Περαιτέρω, έως το 2009 ο ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης της Ρωσίας, βασισμένος κυρίως στις συνεχώς αυξανόμενες τιμές του πετρελαίου, του φυσικού αερίου και των μετάλλων, ήταν της τάξης του 7%. Έκτοτε, η βιομηχανική παραγωγή περιορίζεται διαρκώς, οι επενδύσεις επίσης, ενώ οι εκροές κεφαλαίων θα ξεπεράσουν τα 50 δις € το έτος που διανύουμε. Παράλληλα, το υπουργείο οικονομικών της χώρας μείωσε για δεύτερη φορά τις εκτιμήσεις του για το ρυθμό ανάπτυξης – στο 1,8% αυτή τη φορά.
Η κυβέρνηση, για να αναθερμάνει την οικονομία, ανακοίνωσε μεγάλη αύξηση των δημοσίων επενδύσεων, κυρίως στην κατασκευή δρόμων και σιδηροδρομικών γραμμών – με τη βοήθεια των αποθεμάτων που διατηρεί από τις εξαγωγές πετρελαίου. Η κεντρική τράπεζα της χώρας όμως αρνείται να μειώσει το βασικό επιτόκιο, για να διευκολυνθεί ο δανεισμός των επιχειρήσεων, επειδή ο πληθωρισμός παραμένει σταθερά στο 6%.
Αν και, σύμφωνα με πολλούς, η ενδεχόμενη επίθεση των Η.Π.Α. στη Συρία θα ωφελήσει τη Ρωσία (πώληση όπλων, αύξηση των τιμών ενέργειας), οπότε δεν θα είναι αναγκαίες οι μειώσεις των δαπανών (απαραίτητες εάν η τιμή του πετρελαίου πέσει κάτω από τα 100 $), η κυβέρνηση φαίνεται να παραμένει στις θέσεις της.
Ολοκληρώνοντας υπενθυμίζουμε πως ο ισόβιος σημερινός πρόεδρος της Ρωσίας, η μυστική υπηρεσία καλύτερα (KGB), η οποία κατέλαβε (μέσω αυτού) πραξικοπηματικά την εξουσία το 2000 πιστεύει ότι, ένας λαός κυβερνάται σωστά μόνο από κάποιον ηγέτη, τον οποίο λατρεύει ως ένα υποθετικά ανώτερο πλάσμα – από έναν ηγέτη, τον οποίο ο λαός φοβάται εξαιτίας της δύναμης που του αποδίδεται, που υποτάσσεται τυφλά στις διαταγές του, που δεν τολμάει να αμφισβητήσει τα δόγματα που πρεσβεύει, καθώς επίσης που έχει τη διάθεση να τα διαδίδει παντού, θεωρώντας εχθρούς όλους όσους αρνούνται να τα αποδεχθούν.
Στην εποχή του η Ρωσία κατάφερε, βοηθούμενη κυρίως από την αύξηση των τιμών του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, να αποκτήσει μεγάλη σταθερότητα – μέσα από μία εθνικοσοσιαλιστική πολιτική που εφάρμοσε, μετά από πολλές περιπέτειες (η κυριότερη των οποίων ήταν η χρεοκοπία της το 1998). Εν τούτοις, ακολούθησε μία στασιμότητα, πιθανότατα επειδή η κυβέρνηση δεν κατάφερε να βρει τη σωστή ισορροπία, ανάμεσα στη σταθερότητα και την ικανότητα μεταβολής μίας κοινωνίας.
Ειδικότερα, ο πρόεδρος της Ρωσίας επανέφερε τις σταθερές παραδόσεις στη χώρα, με τη βοήθεια της αναβίωσης εθνικιστικών συναισθημάτων – γνωρίζοντας ότι, χωρίς σταθερές παραδόσεις δεν υπάρχει πολιτισμός και δεν μπορεί να εξασφαλισθεί η κοινωνική συνοχή. Δυστυχώς όμως, χωρίς την αργή εξάλειψη των παραδόσεων δεν υπάρχει πρόοδος αλλά στασιμότητα – αφού χάνεται η ικανότητα εξέλιξης ενός λαού.
Τέλος το παράδοξο της χώρας, η οποία εγκρίνει μεν τον κ.Putin, αλλά απορρίπτει μεγάλο μέρος της πολιτικής του (η δικτατορία του νόμου), είναι το εξής: Ο λαός αρνιόταν ανέκαθεν να πάρει μέρος στην πολιτική ζωή και ισχυριζόταν ότι δεν ήθελε τη δημοκρατία, λόγω αστάθειας. Ταυτόχρονα όμως, χαιρόταν για δικαιώματα, όπως την ελευθερία να ταξιδεύει και να μιλάει ελεύθερα – δικαιώματα που είχε κερδίσει μετά τη σοβιετική κατάρρευση.
