H Ευρώπη, εάν δεν καταφέρει να διατηρήσει τη συνοχή της, θα αποτελέσει το χρυσόμαλλο δέρας για όλο τον υπόλοιπο πλανήτη – ενώ θα έπρεπε να ενωθεί με τη Ρωσία, η οποία θα την συμπλήρωνε με την ενέργεια και με τον πολεμικό εξοπλισμό που διαθέτει
“Θεμέλιο του σπιτιού είναι η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη. Ένα καλό σπίτι δεν ξέρει τι θα πει προνόμιο, ούτε τι θα πει εγκατάλειψη – δεν έχει ούτε ευνοημένους, ούτε αποπαίδια. Σ’ αυτό το σπίτι κανένας δεν περιφρονεί το συνάνθρωπο του, κανείς δεν προωθεί το συμφέρον του εις βάρος των άλλων – οι ισχυροί δεν καταπιέζουν τους αδύναμους, ούτε τους απογυμνώνουν από τα υπάρχοντά τους.
Σε ένα καλό σπίτι υπερισχύουν η ισότητα, η περίσκεψη, η συνεργασία και η αλληλοβοήθεια. Αν εφαρμόσουμε τις ίδιες αξίες στο πιο μεγάλο σπίτι μας, στο σπίτι του λαού και του Πολίτη, στην πατρίδα μας και στην Ευρώπη, θα γκρεμίσουμε όλα τα κοινωνικά και οικονομικά φράγματα που σήμερα μας χωρίζουν σε προνομιούχους και αποκλεισμένους, σε κυβερνώντες και κυβερνωμένους, σε πλούσιους και φτωχούς, σε ιδιοκτήτες και ακτήμονες, σε άρπαγες και θύματα.
Η σουηδική κοινωνία δεν είναι ακόμη ένα καλό σπίτι για τους Πολίτες της, η Ευρώπη επίσης όχι. Για να γίνει κάτι τέτοιο, οι ταξικές διαφορές θα πρέπει να εξοστρακιστούν, η κοινωνική μέριμνα να διευρυνθεί και βαθμιαία να επικρατήσει η οικονομική ισότητα – καθώς επίσης η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών.
Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να συμμετάσχουν στην οικονομική διαχείριση, οι πολίτες στην ψήφιση των νόμων, ενώ στην κοινωνική και οικονομική ζωή πρέπει να εισχωρήσουν και να εφαρμοσθούν οι κανόνες της δημοκρατίας – αυτοί που διδάχθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες” (Hansen, στο Κοινοβούλιο της Σουηδίας, με μικρές παρεμβάσεις).
Ανάλυση
Ένα τέτοιο «σπίτι» θα ήθελαν οι Έλληνες πολίτες για να μεγαλουργήσουν και όχι απλά για να επιβιώσουν της καταστροφής – σε καμία περίπτωση ένα«απαίδευτο», φοβισμένο και περικυκλωμένο από αστυνομικούς «σπίτι της δημοκρατίας», όπως το Κοινοβούλιο.
Δυστυχώς, οι Έλληνες πολιτικοί έχουν μάθει να ζητούν ελεημοσύνη – να πηγαίνουν με όποιον είναι πρόθυμος να τους δανείσει χρήματα, να υποκλίνονται δουλικά, να ανέχονται ανερυθρίαστα κάθε είδους προσβολές, καθώς επίσης να υποτάσσονται σε όποια ξένη δύναμη αναλαμβάνει να τους εξασφαλίσει την εξουσία και την «καρέκλα» τους.
Οι περισσότεροι Έλληνες όμως δεν θέλουν κάτι τέτοιο – δεν είναι πρόθυμοι δηλαδή να εξευτελίζονται απλά και μόνο για να παίρνουν δανεικά, με τα οποία εξασφαλίζεται ο αργός, αλλά πολύ πιο επώδυνος θάνατος της πατρίδας τους.
Αντίθετα, αναζητούν απεγνωσμένα ένα όραμα για το μέλλον τους – ένα όραμα μακριά από τον ανόητο διαχωρισμό των κομμάτων σε υπέρ ή κατά των μνημονίων της υποτέλειας και της ντροπής, ελλείψει εναλλακτικών σχεδίων διακυβέρνησης της χώρας.
Εάν λοιπόν ο σημερινός πρωθυπουργός δεν έχει την πρόθεση να λειτουργήσει προς αυτήν την κατεύθυνση, εάν η μοναδική φροντίδα του δεν είναι το μέλλον της πατρίδας του, σε συνθήκες εθνικής ανεξαρτησίας, ελευθερίας και δημοκρατίας, αλλά η δόση της ντροπής, η κορτιζόνη δηλαδή που θα μας συγκρατήσει για λίγο στη ζωή, επιδεινώνοντας τις συνθήκες του θανάτου μας, είναι καλύτερα να αποσυρθεί – παρά το ότι δεν φαίνεται να υπάρχει καμία αξιόπιστη εναλλακτική λύση στο σημερινό πολιτικό στερέωμα.
Περαιτέρω, οφείλει κάποιος πολιτικός να πει επιτέλους την αλήθεια στους Έλληνες – όσο πικρή ή οδυνηρή και αν είναι, αφού δεν μπορεί να οικοδομηθεί το μέλλον μίας χώρας επάνω στα ψέματα. Πρέπει να τους εξηγήσει ότι είναι ανέφικτη η εξόφληση παλαιών χρεών με νέα χρέη, πως πρέπει να θυσιάσουν πολλά δικά τους περιουσιακά στοιχεία για να μην τα χάσουν όλα, ότι σε κάθε πόλεμο υπάρχουν θύματα, καθώς επίσης πως αυτά που βιώνουν σήμερα δεν είναι τίποτα, απέναντι σε αυτά που θα μπορούσαν να συμβούν – εάν τελικά η χώρα αποτύγχανε, «αποβαλλόταν» από την Ευρωζώνη και χρεοκοπούσε.
Δυστυχώς, παρά το ότι οι περισσότεροι αναφέρονται σε έναν οικονομικό πόλεμο, καθώς επίσης σε αιμοβόρες δυνάμεις εισβολής και κατοχής, κανένας δεν συνειδητοποιεί ότι τα αποτελέσματα του, αντίστοιχα αυτών ενός συμβατικού πολέμου, δεν είναι ακόμη ορατά. Για παράδειγμα, δεν υπάρχουν ακόμηγκρεμισμένα νοσοκομεία, ερμητικά κλειστά σχολεία, ολοκληρωτική έλλειψη φαρμάκων, στρατιές εξαθλιωμένων, άστεγων πολιτών στους δρόμους, αναζητώντας τροφή στα σκουπίδια, μαζικοί θάνατοι, σκοτεινές πόλεις ελλείψει ηλεκτρικού ρεύματος, ακινητοποιημένα από την μη ύπαρξη βενζίνης αυτοκίνητα κοκ.
Φυσικά οι Έλληνες μπορούν ακόμη να αποφύγουν το *μοιραίο – σε καμία περίπτωση όμως με ψέματα ή με τεχνάσματα, ενώ η ώρα της κρίσης πλησιάζει επικίνδυνα. Εάν λοιπόν δεν βρεθεί κάποιος έντιμος, ανιδιοτελής, θαρραλέος και χωρίς τον ιό της εξουσίας για την εξουσία πολιτικός, ο οποίος να τους πει γυμνή, αμακιγιάριστη και ψυχρή την αλήθεια, καθώς επίσης εάν δεν είναι οι ίδιοι πρόθυμοι να την ακούσουν, να την αποδεχθούν με ρεαλισμό και να πληρώσουν για τα λάθη τους, δεν πρόκειται να τα καταφέρουν.
Ολοκληρώνοντας, είναι φυσικά άδικο να πληρώσουν τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα τα λάθη εκείνων των διεφθαρμένων πολιτικών, οι οποίοι υπερχρέωση την πατρίδα τους – καθώς επίσης τα τεράστια σφάλματα των τραπεζών, οι οποίες δάνειζαν αφειδώς χρήματα σε ανθρώπους που ήταν αδύνατον να τα εξοφλήσουν.
Εν τούτοις, τα θύματα της κρίσης θα είναι κατά πολύ περισσότερα, εάν τυχόν η Ελλάδα δεν καταφέρει να αποκτήσει πρωτογενή πλεονάσματα,δημιουργώντας τις προϋποθέσεις εξυπηρέτησης του χρέους της. Εάν τελικά αποτύχει, οι δυνάμεις κατοχής θα εγκατασταθούν μόνιμα, τοποθετώντας δικούς τους εισπρακτικούς μηχανισμούς εντός του κράτους – μέσω των οποίων θα λεηλατηθεί ολόκληρη η ιδιωτική και η δημόσια περιουσία των Ελλήνων.
Φυσικά για να αποδεχθούν οι Έλληνες τη, βιώσιμη βέβαια, πληρωμή των χρεών της πατρίδας τους (χαμηλά επιτόκια, μακροπρόθεσμες δόσεις, συμψηφισμός των γερμανικών χρεών, λογιστικός έλεγχος κλπ.), θα πρέπει αφενός μεν να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι υπεύθυνοι της τραγωδίας (πριν από όλους ο Εφιάλτης του Καστελόριζου), αφετέρου να ελέγχουν οι ίδιοι τα οικονομικά της χώρας τους (άμεση δημοκρατία) – αφού διαφορετικά δεν θα εξασφαλιζόταν η μη επανάληψη της ληστείας του δημοσίου από επόμενες διεφθαρμένες κυβερνήσεις, με τη συνεργασία των τοπικών ή/και των διεθνών ολιγαρχών ή τοκογλύφων.
ΟΙ Η.Π.Α.
Ανεξάρτητα από τα παραπάνω οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι, η Ελλάδα χρησιμοποιείται διαρκώς από το ξεκίνημα της κρίσης (2009) σαν«παραπέτασμα καπνού», για την απόκρυψη των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων του πλανήτη – τα βασικότερα των οποίων είναι η τραπεζική βόμβα μεγατόνων στην Ευρώπη, η έκρηξη του δημοσίου χρέους της Ιαπωνίας, η φούσκα του ιδιωτικού χρέους στην Κίνα, καθώς επίσης η ιλιγγιώδης αύξηση του συνολικού χρέους στις Η.Π.Α.
Στα πλαίσια αυτά, εν μέσω ενός υπόγειου παγκόσμιου συναλλαγματικού και ενεργειακού πολέμου οι Η.Π.Α., κυρίως το εβραϊκό τοκογλυφικό κεφάλαιο που τις ελέγχει, προσπαθούν να επιβάλλουν στην Ευρώπη, μέσω της ΕΚΤ, το δικό τους πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης χρέους – τη μονεταριστική λύση, την αύξηση δηλαδή της ποσότητας χρήματος ή, καλύτερα, τη μαζική εκτύπωση νέων χρημάτων.
Για να μπορέσουν δε να επιτύχουν τα σχέδια τους, επιτίθενται στις επί μέρους χώρες της ζώνης του ευρώ, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσον – ξεκινώντας τις επιθέσεις τους από την Ελλάδα (άρθρο μας), με την πρωσική Γερμανία ως «τοποτηρητή» τους (αν και ο ρόλος της Γερμανίας, η οποία θεωρείται προτεκτοράτο των Η.Π.Α., υφιστάμενη τον πλήρη έλεγχο των μυστικών υπηρεσιών της υπερδύναμης, δεν είναι αρκετά σαφής). Στον Πίνακα Ι που ακολουθεί, φαίνεται η αύξηση των ισολογισμών ορισμένων κεντρικών τραπεζών σε ποσοστά, από το 2007 έως το 2013:
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξέλιξη των ισολογισμών επιλεγμένων κεντρικών τραπεζών μεταξύ των ετών 2007 και 2013
| Τράπεζα |
Ποσοστό αύξησης |
| Ελβετική κεντρική τράπεζα |
493% |
| Fed (Η.Π.Α.) |
287% |
| Τράπεζα της Αγγλίας |
266% |
| Τράπεζα της Κίνας |
196% |
| ΕΚΤ (Ευρωζώνη) |
118% |
| Τράπεζα της Ιαπωνίας |
89% |
Πηγή: FAZ 02.07
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι η ΕΚΤ, ειδικά μετά τις τελευταίες αποφάσεις μαζικής αύξησης της ποσότητας χρήματος από την τράπεζα της Ιαπωνίας,ακολουθεί μία σχετικά συντηρητική πολιτική, συγκριτικά με όλες τις υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες – γεγονός που αποτυπώνεται και στην ισοτιμία του ευρώ, η οποία διατηρείται ισχυρή, παρά τα προβλήματα πολλών ευρωπαϊκών χωρών.
